In een dorp niet ver van hier, waar de dieren kunnen praten en de bomen op hun wortels door het bos lopen, woonde eens een zesjarig meisje dat Smout heette. Smout had lang bruin haar en mooie donkere ogen. Ze hield van chocolade en van rennen. Ze woonde samen met haar mama, papa en beste vriend Bolletje in een klein huis in het midden van het bos.
Bolletje was een eekhoorn. Toen Smout nog maar pas geboren was, had papa hem gevonden aan de voet van de grote eikenboom achter de vijver. Omdat hij vreesde dat een vos de kleine eekhoorn zou opeten, had hij het diertje voorzichtig in de warme binnenzak van zijn jas gestoken en mee naar huis genomen.
“Ach, hoe zielig,” zei mama, “hij lijkt net een bolletje wol.”
En zo had Bolletje zijn naam gekregen en ook zijn nieuwe familie.
Smout en Bolletje waren onafscheidelijk. Ze klommen samen in bomen, ravotten in het bos en speelden soms urenlang verstoppertje. Maar Smout hield niet alleen van wilde spelletjes. Ze speelde ook dolgraag dat ze prinses was of edelvrouw. Dan beeldde ze zich in dat het bos van haar alleen was en Bolletje haar paard of hond.
Op een dag, toen ze samen aan het wandelen waren, zei Smout: “Ik wil een nieuwe prinsessenjurk en zo van die roze slippers met hakken en ook een kroontje op mijn hoofd.”
Bolletje had genoeg al dat prinsessengedoe. Hadden meisjes van zes jaar dan helemaal niets anders meer in hun hoofd dan zich verkleden?
“Wanneer gaan we nog eens een kamp bouwen in de grote eikenboom? Er zijn enkele grote takken afgewaaid vannacht. Die zouden we goed kunnen gebruiken.”
Bolletje was het beu om als poedel rond te lopen met een strik op zijn kop.
“Uitgesloten!” riep Smout. “Vandaag wil ik mijn kleren niet vuilmaken. Ik wil een nieuwe prinsessenjurk.”
Smout had al een halve kleerkast vol prinsessenkleren: Assepoester, Sneeuwwitje, Doornroosje. En dan was er ook nog de lange roze jurk met kanten boordjes die mama voor haar gemaakt had. Maar daarop was ze helemaal uitgekeken. Ze wilde nu wel eens wat anders.
“Er worden geen nieuwe prinsessenkleren meer gekocht,” zei mama toen ze in de slaapkamer binnen kwam. “Je hebt er genoeg. Je kan je trouwens ook af en toen eens in iets anders verkleden. Een tijger of een heks of een piraat. Die pakjes liggen ook nog in de verkleeddoos.”
Bah, een piraat, dacht Smout. Wat heb je daar nu aan? Piraten zijn vuile jongens die hun tanden nooit poetsen en elke dag dezelfde kleren aandoen. Een beetje zoals haar vriend Oscar. Alleen had die een grote bos donkerbruine krullen op zijn hoofd staan en niet van dat lange piratenhaar. Alfred had wel lang haar, maar dat was dan weer blond, iets waar je als piraat ook niks aan hebt. Natuurlijk was er ook nog Aisha. Zij had lang zwart haar, maar daar zaten dan weer pijpenkrullen in.
Tot haar verbazing bedacht Smout plots dat zij zelf een beetje piratenhaar had. Lang, bruin en sluik. Snel duwde ze de gedachte uit haar hoofd.
“Ik heb helemaal geen piratenhaar,” zei ze luidop, om zichzelf te overtuigen. “Ik heb prinsessenhaar, waar een tiara in kan en vlechten met strikjes.”
Om het te bewijzen rukte ze het deksel van de verkleeddoos af, haalde er een kroontje uit en plantte het stevig op haar hoofd.
“Zie je wel,” zei ze tegen haar spiegelbeeld, “prinsessenhaar!”
Dat laatste woord was nog niet helemaal uit haar mond toen het kroontje langzaam scheefzakte, van haar hoofd gleed en pardoes tegen de grond knikkerde.
Die avond zat Smout met een sip gezicht aan tafel.
“Ik lust geen erwten,” bromde ze toen mama haar aanspoorde verder te eten.
“Erwten zijn nu toevallig de enige groenten die je wél lust, Smoutje,” antwoordde haar mama. “Als je geen groenten eet, kan je helemaal niet groeien en kan je nooit naar het eerste leerjaar.”
Dat was niet waar. Er waren heel veel kinderen in haar klas, zelfs jongens, die kleiner waren dan haar. Zij zouden ook naar het eerste leerjaar mogen.
“Ik ben slim genoeg om te leren lezen en schrijven, mama,” antwoordde ze, “dus dat heeft er niets mee te maken.”
“In dat geval, schattebol, zal je waarschijnlijk ook slim genoeg zijn om te weten dat alles op moet vóór je van tafel mag.”
Na een extra lange tijd aan de keukentafel, terwijl Bolletje al lang klaar was en druk in de weer met een spelletje, mocht ook Smout eindelijk gaan spelen.
“Mag ik nog een snoepje, mama,” vroeg ze poeslief, “want ik heb toch flink alles opgegeten?”
Mama lachte veelbetekenend en zei zuchtend ja.
~~~
Toen Smout gezellig in bad had rond geplonsd, terwijl Bolletje van op de vensterbank toekeek, mocht zij een verhaaltje kiezen. Ze vond het heerlijk wanneer papa haar een verhaaltje voorlas, terwijl ze tegen hem aangeleund op het bed zat. Vandaag wou ze een extra leuk boek uitzoeken. Iets over prinsessen natuurlijk, die geen groenten hoefden te eten.
“Waarom kan er geen wereld zonder groenten bestaan, papa?” vroeg ze terwijl ze de hele boekenkast ondersteboven keerde. “Ik weet zeker dat er in Sprookjesland geen groenten bestaan. Ik heb nog nooit een verhaaltje gelezen waarin een prinses prei of worteltjes te eten krijgt.”
“En de prinses en de erwt dan?” vroeg papa.
“Malle papa,” antwoordde Smout, “zij slaapt er alleen op en hoeft het ding helemaal niet op te eten.”
“En Raponsje dan? Die heeft zelfs de naam van een groente.”
“Maar zij at de raponselsla niet op. Dat was haar mama.”
“Okee, slimmerik.” Papa gaf het nog niet op. “Sneeuwwitje at een appel.”
“Dat kan best,” was Smout hem weer te snel af, “maar een appel is geen groente. Dat is een stuk fruit. Het was trouwens niet echt slim geweest van Sneeuwwitje om een appel te eten, want ze was er bijna van dood gegaan. Groenten en fruit zijn gevaarlijk voor kinderen,” besloot Smout, “en vooral voor prinsessen. Zij horen enkel snoep en chocolade te eten. En natuurlijk smoutebollen, want dat is hun lievelingseten. Prinsessen hoeven nooit naar het gezeur van hun moeder te luisteren, want koninginnen zeuren nooit.”
Net voor Smout en Bolletje die avond zij aan zij in slaap vielen, fluisterden ze zachtjes “ik hou van je” tegen elkaar. Smout hoopte stiekem dat ze van Sprookjesland zou dromen.
Toen ze langzaam wegzakte in een diepe slaap, had ze niet het minste vermoeden wat haar die nacht allemaal te wachten stond…
