De vogels fluiten, de vlinders dansen in de blauwe lucht, het is weer lente. Wat heerlijk: je ruikt de natuur en je voelt je lekker.
Dat geldt ook voor Lieber de labrador. Elk voorjaar als de zon schijnt, vind je Lieber op het gras in de achtertuin. Eerst rolt hij even lekker op zijn rug en trappelt met zijn poten in de lucht van plezier. Daarna laat hij zich op z’n zij vallen en gaat lekker in de zon liggen.
Als zijn buik na een half uurtje helemaal warm is, draait hij zich op z’n andere zij om ook daar de zonnestralen lekker op zijn buikje te voelen. Lieber geniet ervan om lui te zijn en niks te doen. Hij weet dat hij een hond is en dat hij nooit naar school hoeft.
~~~
Na een uurtje zo in de zon te hebben gelegen, krijgt Lieber toch het gevoel dat hij iets wil doen. Hij zou ook weleens iets willen leren, maar er bestaat geen school voor honden. Wel ja, er is wel een hondenschool waar baasjes hun hond leren om ballen te pakken, te zitten of te liggen, maar dat kan Lieber allemaal al.
Dan ziet Lieber een gele vlinder voorbij dansen. Hij springt op om achter de vlinder aan te rennen. “Vlinder wacht op mij,” blaft Lieber.
Verbaasd kijkt Gele Vlinder achterom en antwoord met vrolijke lichte stem: “ik ben niet lekker om te eten hoor.”
Lieber moet lachen. “Maar nee, ik wil vrienden worden.”
“Dat is de eerste keer dat een hond vrienden met mij wil worden.”
“Het klinkt misschien een beetje raar, maar zou je mij willen leren vliegen?”
“Haha,” moet Vlinder lachen. “Ben jij niet een beetje zwaar om te vliegen? En je hebt geen vleugels, denk je dat als je met je staart kwispelt je als een helikopter gaat opstijgen? Haha, een vliegende labrador, zoiets geks heb ik nog niet eerder gehoord.”
“Is er dan geen vlinderschool waar ik kan leren vliegen?” vraag Lieber.
“Vlinderscholen zijn voor vlinders en niet voor honden!” roept vlinder en danst vrolijk door de lucht weg.
Lieber blijft een beetje verdrietig achter. Maar dan hoort hij opeens een merel zingen. Hij kijkt naar de bomen achterin de tuin en daar ziet hij de merel op de top van de dennenboom zitten. “Oh, wat zing je mooi!” blaft Lieber.
Merel tjilpt, vliegt naar beneden en landt op het gras vlak voor Liebers neus. Lieber kijkt haar aan en zegt: “mag ik jou iets vragen?”
“Natuurlijk, lieve labradors mogen mij altijd alles vragen.”
“Zou je mij willen leren vliegen? Want de gele vlinder dacht dat ik dat niet zou kunnen.”
“Vlinders hebben ook niet zo’n lange vliegervaring als merels: ze leven maar kort. In die tijd willen ze elke dag genieten en hebben ze geen tijd om anderen iets te leren. Maar ik wil het wel proberen.”
Lieber blaft en kwispelt met zijn staart. Nu kijkt Merel recht in de ogen van Lieber en tjilpt: “alleen als jij mij kan leren blaffen. Dan kan ik altijd en overal een plekje in de boom hebben, want als ik blaf, vliegen alle vogels weg en zijn alle takken voor mij.”
Lieber weet al wat hij gaat doen als hij kan vliegen. Hij zal op een tak in de boom gaan zitten zodat zijn baasje hem niet kan vinden als hij naar binnen moet komen.
Lieber en Merel oefenen de hele middag en aan het eind van de middag lukt het hun eindelijk. Merel begint te blaffen en Lieber komt al een klein stukje van de grond als hij met zijn poten trappelt.
Merel vliegt meteen blaffend naar de boom, maar alle vogels blijven op de takken zitten. “Wat is dat nu?” denkt Merel.
Maar de vogels hebben Merel vanuit de boom natuurlijk allang zien oefenen en moeten hard om haar lachen: ze weten wel dat zij het is en niet een echte hond!
Dan vliegt Lieber naar de dichtstbijzijnde tak en hij kan zich met vier poten nét vasthouden. Maar dan opeens… Krak, de tak breekt af en Lieber valt in het gras.
Weer moeten alle vogels in de tuin lachen. “Wat is Lieber toch een gekke labrador, hij is veel te zwaar om op zo’n lichte tak te zitten,” tjilpen ze met z’n allen.
Lieber en Merel kijken elkaar aan en beginnen ook hard te lachen. “Haha, het valt niet mee om iets te leren dat zo anders is dan je gewoon bent. We zullen nog veel moeten oefenen!”
“Wat ben je toch een wijze hond,” tjilpt Merel terwijl ze naar de top van de boom vliegt.
“Lieber, binnen komen!” roept zijn baasje terwijl hij de achterdeur voor Lieber opent. Als Lieber in de keuken komt, staat zijn bak al klaar. Helemaal vol met verse hondenbrokken. Hij eet alsof hij twee dagen niks gegeten heeft en in een mum van tijd schrokt hij alle brokken naar binnen.
“Zo Lieber, je bak al leeg? Je had zeker veel honger.”
Zijn baasje moest eens weten wat voor avonturen hij in de tuin heeft beleefd! Maar daar begrijpen baasjes toch niets van. Lieber loopt naar zijn mand en laat zich op het zachte kussen neerploffen. Voordat hij zijn laatste poot in de mand kan trekken, valt hij al in slaap. Hij gromt en piept wat rare geluiden in zijn slaap, terwijl zijn baasje hem over zijn snuit aait.
