Poezenbeestje is zoek. Mare kan niet slapen zonder haar vriendje.
“Mama, zoeken,” vraagt Mare. Mama streelt Mare over haar haartjes.
“Mama gaat zoeken. Ga jij alvast maar in je bedje liggen. Ik kom zo.”
Mare stapt haar bed in. Met haar knuistjes stevig om de dekens gevouwen zit ze met haar rug tegen de hoofdsteun aan. Ze denkt en denkt. Waar zou ze haar poezenbeestje toch verstopt hebben? Ze speelt graag verstoppetje met haar knuffels. Alleen deze keer had ze poezenbeestje wel heel goed verstopt.
Mama komt haar kamer weer in. “Ik kan hem niet vinden liefje. Hoe gaan we dit nu oplossen?”
Mare weet het niet. Ze begint te snikken. Mama gaat snel naast haar zitten. “Weet je wat? Ik ga je alvast een verhaaltje voorlezen. Als jij nu pandabeertje vasthoudt, dan kun je alvast gaan liggen.”
Zo gezegd, zo gedaan. Mama begint voor te lezen. Mare houdt stevig pandabeertje vast. Ze gaat liggen en kruipt lekker warm onder de dekens. Hé, dat voelt ook wel fijn. Pandabeertje is zo lekker zacht. Mare luistert naar mama’s zachte stem. Langzaam gaan haar oogjes dicht. Ze valt in slaap.
Mama is klaar met lezen en dekt Mare nog even toe. Flink van Mare, vindt ze, zomaar slapen zonder haar lieve poezenbeestje. Mama gaat nog even zoeken in de kamer. En zomaar vindt ze poezenbeestje in de boekenkast. Verstopt achter een stapel boeken. Mama lacht.
De volgende morgen wordt Mare wakker. Ze herinnert het zich: poezenbeestje is weg! Ze geeft pandabeertje een kusje en legt hem op haar kussen. Ze heeft zomaar alleen geslapen. Zonder haar favoriete poezenbeestje. Mare is erg blij. Ze heeft blijkbaar poezenbeestje niet meer nodig om te kunnen slapen. Maar ook een beetje verdrietig. Want waar is poezenbeestje nu?
“Mare, ben je wakker? Kijk eens wat ik in de boekenkast gevonden heb?” zegt mama als ze Mare haar kamer binnen komt.
“Poezenbeestje!” roept Mare blij. Ze pakt haar vriendje en legt hem naast pandabeertje. Voor vanavond.
Het geeft niet als haar vriendjes verstopt zijn. Ze slaapt ook prima met een nieuw vriendje.
“Ik ben al groot hé mama? Ik kan al zonder poezenbeestje slapen. Vind je dat niet flink van mij?”
Mama lacht en geeft Mara een knuffel. “Ja, jij bent al een hele grote flinke meid.”
