Als je ouder wordt, dan weet je
niet meer hoe je praten moet
met je liefste knuffelbeer.
Want die taal vergeet je
en wat je als kind wel doet,
dat lukt nu niet meer.
Hallo, dit is Bobsje Beer.
Hij is van pluche, dus niet echt,
maar de oude meneer
begrijpt precies wat je zegt
en wil graag zijn verhaal kwijt
Heb je misschien even tijd?
Bobsje Beer is vandaag jarig,
maar het is zo eigenaardig
hij vindt het helemaal niet fijn
om een jarige beer te zijn.
want deze oude knuffelbeer
viert zijn verjaardag allà ng niet meer.
Geen kus op zijn pluchen wangen
waar hij zo naar kan verlangen.
Geen: “Nog heel veel jaren, jongen.�
Geen liedje wordt voor hem gezongen.
Voor hem geen felicitatiekaartjes…
Voor hem geen verjaardagstaartjes…
Voor hem geen bloemenboeket…
Voor hem geen verjaardagspret…
Voor hem…
hoeft het allemaal niet meer…
De arme oude knuffelbeer
heeft helemaal niemand meer…
dà t weet hij zelf maar al te goed.
Kijk maar naar zijn sombere snoet.
Hij wrijft met zijn harige poot
zijn ogen helemaal rood.
O, was hij maar nooit geboren
dan voelde hij zich niet zo verloren.
In je eentje vier je geen verjaarspartij,
daar horen echt anderen bij.
Wat miste hij iedereen.
Was het nog maar zoals voorheen
toen zijn mensenvriend er voor hem was
en nog geen stomme boeken las
of met zijn drumstel als een bezetene
oorverdovend lawaai ontketende
Was alles nog maar als vroeger, als toen.
Bobs zou het zo weer over doen
vanaf die sinterklaasnacht
toen hij bij Jaap werd gebracht
dat was een verrassing voor hen beiden
en het begin van fijne tijden,
want hij werd het liefste present
voor de vierjarige kleine vent.
Die pakte en knuffelde hem
en riep uit met blijde stem
“Jij bent de à lderliefste beer!”
…Och die allereerste keer…
Hand in poot en poot in hand.
Ze hadden meteen een hechte band.
Dikke vrienden waren die twee!
Waar Jaapje ging kwam Bobsje mee.
Samen spelen, aan tafel eten…
en nooit zou Bobs vergeten,
dat Jaap hem ’s avonds met “welteruste�
op zijn bruine neusje kuste.
Dan ging hij slapen zo zacht en warm
heel dicht in klein Jaapjes arm.
Onafscheidelijk waren zij
die kleine Jaap en hij.
Jarenlang sleet de Bobs op Jaaps bed.
Dat was vaak dikke pret,
samen met andere pluchen dieren
viel er heel wat feest te vieren.
Bobs verjaardag was altijd
een dag vol gezelligheid.
Een heel speciaal evenement.
Tja, als je het liefste speelgoed bent…
Maar Jaap werd negen, Jaap werd tien
en had zijn beesten wel gezien!
Hij zat op school en deed aan sport,
dat krijg je als je ouder wordt…
Jaap moest lezen Jaap moest leren.
Had geen tijd voor pluchen beren.
Zijn kamertje werd een studio
na een muzikaal cadeau.
Dus ging er veel veranderen
voor Bobs en pluchen anderen.
Het speelgoed werd aan de straat gezet,
Bobs kwam op zolder terecht.
Daar ligt hij nu al jarenlang
verdrietig en een beetje bang
en eigenlijk ook wat boos
in een hoekje in een doos.
Dat was zijn levensverhaal
Is het niet verdrietig allemaal?
Zullen we dan maar met Jaap gaan praten?
Die arme beer zo aan zijn lot over te laten…
Het wordt echt hoog tijd,
dat hij Bobs uit de doos bevrijdt.
Dat heb ik Jaap in het oor gefluisterd.
En of hij heeft geluisterd?
Kijk eens wie hij bij zich heeft!
Bobs straalt alsof hij licht geeft!
Dat is dan net op tijd geweest
voor Japie en zijn knuffelbeest.
Bobsje Beer voelt zich eindelijk jarig,
Want iedereen is even aardig.
Hij wordt flink in het zonnetje gezet
en had in jaren niet zo’n pret!
Ja, deze oude knuffelbeer
viert volgend jaar zijn verjaardag weer!
Kom je dan ook op zijn verjaardagsfeest?
Of ben jij te groot voor een knuffelbeest?
Wees verstandig en op tijd
anders raak je die vriendschap kwijt
en krijg je spijt als haren op je hoofd
kijk naar Jaap als je me niet gelooft!
