“Mama, ik verveel me!” zucht Dana.
Het is zondag en het regent al de hele dag. Mama kijkt op uit haar boek. “Heb je geen tekening meer? En willen Beer en Muis geen theekransje doen?” vraagt mama.
Maar alle tekeningen zijn al ingekleurd en alle knuffels zitten nog vol van het vorige theekransje.
“Nee mama, ik wil met jou spelen!” moppert Dana.
Mama kijkt nog een keer op uit haar boek. “Wat wil je spelen dan?” vraagt ze.
Dana haalt haar schouders op. Ze heeft vandaag al met al haar speelgoed gespeeld.
“Weet je wat,” zegt mama, “ik haal de oude doos erbij!”
Dana springt op van haar stoel en juicht. De oude doos! Daar zitten allemaal foto’s in van toen Dana nog maar een baby’tje was. Er zitten zelfs een paar foto’s in van toen mama en papa nog jong waren! Dana en mama vinden het heerlijk om op zondagmiddag samen naar alle foto’s te kijken. Mama vertelt altijd de mooiste verhalen bij elk plaatje.
Mama gaat zitten met de oude doos. Dana ploft samen met Beer en Muis op mama’s schoot neer. “Voorzichtig Daantje! Straks worden de foto’s gekreukt,” lacht mama.
Langzaam schuift Dana een stukje opzij. Maar niet te veel, want ze wil alles zo goed mogelijk zien.
“Deze is mijn lievelings!” kiert Dana wanneer ze de foto van papa met een grote snor ziet. “Toen was papa nog heel jong toch? En toen ging hij niet zijn snor afscheren omdat hij dacht dat jij het mooi vond!”
Mama lacht en zegt: “Ja, precies! Maar ik vond het helemaal niet mooi. Het prikte wanneer hij kusjes gaf.”
Tevreden legt Dana de foto weg en kiest de volgende. “Mama, hoeveel jaar was oma hier?”
Op de foto staat een grote slagroomtaart met ontelbaar veel kaarsjes. “Oma was zestig geworden en toen…”
“Toen gingen jullie een verassingsfeestje geven!” lacht Dana.
“Ja! En toen…”
“Toen had Bella de taart opgegeten! Maar waar is de foto van Bella?” vraagt Dana.
Mama zoekt even tussen de foto’s en haalt al snel een foto van een bruin hondje tevoorschijn. “Bella was het hondje van papa. Altijd als ik langskwam…”
“Dan ging ze onder de tafel zitten en naar je grommen!” vult Dana aan.
“Precies!” zegt mama, “Maar toen ik een keer op Bella moest passen en haar eten gaf, werden we beste vriendjes.”
“Mama, waarom mag ik geen hondje?” vraagt Dana. Ze wil al heel lang een hondje.
“Omdat het niet leuk is voor hondjes om alleen thuis te zijn,” antwoordt mama, “en papa en mama moeten werken en jij moet naar school. Niemand kan dan voor een hondje zorgen.”
Dat is ook waar. Een beetje beteuterd gaat Dana op zoek naar de volgende foto in de oude doos.
Plotseling gaat de deurbel. Opa! Dana vliegt opa om zijn nek. Mama geeft opa een kopje koffie. Dan moet opa verhaaltjes vertellen over de foto’s, want dat kan hij heel goed. Nog beter dan mama. Dana geeft hem een foto van opa en Dana als een klein baby’tje.
“Kijk Dana, dat was de eerste keer dat ik jou vasthad,” vertelt opa.
“Ja! Ik was nog maar heel klein en ik moest heel veel huilen! Maar dat was niet erg, want alle baby’tjes moeten dat,” vult Dana aan.
Lachend stopt opa de foto terug in de doos. “Jij kent alles foto’s al veel te goed Dana! Mama en ik hoeven niks meer te vertellen, want je kent alles al! Maar ik denk niet dat je deze al hebt gezien,” zegt opa geheimzinnig. Hij pakt zijn portemonnee en haalt er een foto uit. Nieuwsgierig bekijkt Dana de foto. Ze ziet een bruin hondje, net als Bella. Maar dit is nog een baby hondje.
“Wie is dat opa?” vraagt Dana.
“Dat weten we nog niet. Oma en ik hoopten dat jij een goede naam kon verzinnen,” zegt opa.
Dana kan haar oren niet geloven. “Krijgen jij en oma een nieuw hondje?” vraagt ze.
Opa knikt: “Nadat je laatst zo mooi over de oude foto van Bella vertelde, wilden we weer een hondje.”
Dana gaat diep nadenken. “Is het een jongetje of een meisje?” vraagt Dana.
“Het is een meisje,” vertelt opa.
“Dan noem ik haar Kyra. Dat vind ik een mooie naam.”
“Dat vind ik ook een mooie naam,” zegt opa.
“Ik ook!” klinkt er vanuit de gang. Daar is oma!
Dana springt oma niet om haar nek, want in haar armen ligt het liefste hondje ooit! Haar staart kwispelt en haar grote oren wapperen als ze Dana ziet. “Kijk Dana, dit is Kyra!” Oma gaat naast Dana en opa op de bank zitten.
Kyra knuffelt Dana helemaal plat. “Mama! Mama! Mama! Kom eens kijken! Opa en oma hebben een hondje! Wil je een foto maken? Dan kan ik iedereen vertellen over Kyra!” vraagt Dana. Mama pakt meteen haar camera en maakt een foto van Dana, Kyra, opa en oma.
“Goed zo meisje, bewaar die foto goed,” zegt opa lachend, “dan kun je nu al beginnen aan jouw oude doos voor later.”
