Myra denkt diep na. Ze wil een drankje bedenken waardoor ze niet meer zo zenuwachtig is tijdens haar spreekbeurt. Ze bladert door haar uitvinderskookboek.
Mosselse poedel soep, Skandinaviaar, Handrakketsels, Skoeviedoevies…
Tja dat zijn allemaal hele gewone recepten, vindt ze. Ze klapt haar boek dicht. Daar heeft ze dus helemaal niks aan.
Ze kijkt naar haar oudere zus, Katherine. Die zit met haar benen over elkaar, onderuitgezakt in de zetel. Er staat een grote bak popcorn op haar schoot.
“Wanneer komt mama thuis?” vraagt Katherine kauwend. Myra antwoord niet.
Katherine zit bijna met haar gezicht Ãn de tv. “Oh nee, oh nee!” roept ze plotseling. “Nu komt het!” Haar ogen worden groot. Ze buigt zich nog verder naar voren.
Myra schudt haar hoofd. Katherine ook altijd, met haar gevoel voor spinnen.
En dan bedoelt ze geen spinnewiel of een suikerspin. Nee… dierlijke spinnen! Van die grote, harige beesten, die van die gekke draden maken. De meeste mensen rennen gillend weg voor spinnen. Ja, echt waar. Je zou het misschien niet geloven. Toch is het zo.
Maar Katherine niet, want ze is gek op horrorfilms. Plotseling gilt ze. Héél erg hard. Myra vliegt gewoon van haar krukje af, dat voor het aanrecht staat. Daarna barst Katherine in lachen uit. Ze kijkt naar Myra, die net weer recht staat. Myra kijkt haar zus met een verbaasd gezicht aan.
“Boerakie stond ineens achter me,” legde Katherine lachend uit, “Ik zag alleen zijn zwarte staart die op en neer bewoog. Het leek net een dikke vogelspin.”
Katherine pakt haar buik vast. Ze loopt helemaal rood aan van het lachen. Ze hoest en neemt snel een slok van haar frambozendrank. Daarna aait ze haar lieve, zwarte kat over zijn rug. Hij miauwt en geeft haar allemaal kopjes. Het zijn er wel tien, nee twintig, nee dertig!
“Oh Boerakie, het spijt me als ik je heb laten schrikken!” zegt Katherine.
Myra staart naar de grond en lacht. Wat is dat toch met Katherine en spinnen?
~~~
De volgende ochtend staat Myra al vroeg op. Ze moet zich goed voorbereiden voor haar spreekbeurt. Haar drankje is ein-de-lijk af! Gisteravond heeft ze hem nog snel in elkaar geflanst. Weet je wat ze heeft gedaan? Ze heeft iets ontzettend slims bedacht. Ze pakte gewoon haar uitvinderspomp en een leeg potje.
“Heel gauw, ja heel gauw,
Katherine, geef me een beetje ‘moed’ van jou!” zong ze door de kamer.
Ze maakte een drankje en dronk het in een keer op. Myra maakte een giechelend geluid. Gelukt, dacht ze. Ze is apetrots op zichzelf. Of eigenlijk uitvinderstrots!
~~~
Myra staat voor de klas. Haar hoofd is gloeiend rood. Ze weet niet precies wat er vandaag aan de hand is. Zou haar drankje wel werken? Heeft ze nu echt de moed van Katherine, zodat ze zonder probleem voor de hele klas haar woordje kan doen? Zo voelt het anders niet. Ze kijkt om zich heen. Alle ogen staren haar aan. De kinderen zitten voorover geleund op hun kleine tafeltjes.
“Ik ddddoe mijn pppresentatie over…” begint ze stotterend.
Ze begint te giechelen. “Over hi, hi, hi!”
Snel drukt ze haar hand voor haar mond. Juf Papseflaps kijkt haar verbaasd aan.
“Juf, ze doet haar presentatie over lachen!” roept Joep dan hard door de klas. Hij wijst naar Myra. Haar benen trillen.
Myra kijkt naar haar knikkende knieën. Oh nee, het drankje werkt niet! denkt ze. Ze moet snel iets bedenken.
“Ja inderdaad! Hi, hi, hi. Dat is… zo gek nog niet!”
De hele klas moet lachen. Wat een gekke spreekbeurt. Dat kan ook niet anders met zo’n giechelkont voor de klas.
“Wel, het giechelen is dus begonnen doordat… hi, hi, hi! Het kwam een beetje onverwachts. Hi, hi, hi.”
Myra pakt haar buik vast van het lachen en valt op de grond. Ze begint te stuiteren, steeds sneller en sneller. Het gaat zo snel dat je haar niet meer kunt zien. Ze tolt de hele klas rond. De kinderen kijken allemaal om zich heen. Ze moeten héél hard lachen. Zelfs juf Papseflaps kan haar lach niet meer inhouden.
Myra stopt eindelijk met stuiteren en tollen. Ze is helemaal duizelig.
“Als je eenmaal gaat giechelen, kun je niet meer stoppen. Hi, hi, hi! En dat is helemaal niet erg. Hi, hi! Dat is hartstikke gezellig! Hi, hi! Vroeger lachten kinderen ook al, want toen… was er veel reden om te lachen. Toen gingen kinderen namelijk nog niet naar school, hi, hi, hi!”
Nadat ze klaar is met al dat gebabbel en gegiechel maakt ze een diepe buiging. Ze krijgt een groot applaus.
“Hi, hi, hi, hi, hi, hi!” lachen de kinderen.
Zo’n grappige spreekbeurt hadden ze nog nooit gezien!
Juf Papseflaps stapt trots naar voren en slaat haar arm om Myra heen. “Myra, dat was een hele interessante spreekbeurt! Ik weet dat alle kinderen het een beetje eng vinden om voor de klas te staan. Maar jij hebt ze laten zien dat dat helemaal niet hoeft, zolang je er maar plezier in hebt en een leuke spreekbeurt kan houden!”
