Misha woont samen met zijn moeder en zusje Liesbeth in een flat in een stad waar het altijd heel erg druk is. Misha zit op school en leert lezen. Hij kent al 8 van de 26 letters!
Hij vindt het leuk om te leren lezen, want overal om zich heen ziet hij letters staan. En ’s avonds is het zalig als mama uit een groot boek voorleest.
Op een ochtend, wanneer Misha wakker wordt, zijn alle mensen in rep en roer. Paniek! Maar waarom? Al snel heeft Misha door wat er aan de hand is. Alle letters zijn vorige nacht plotseling verdwenen!
Zijn boekjes zijn leeg. Mama’s kranten en tijdschriften zijn blanco. Op straat zijn automoblisten de weg kwijt, want er staan geen letters meer op de verkeersborden. Bussen staan stil. Metro’s en treinen rijden niet. Mama kan niet meer werken, want ze gebruikt altijd een laptop met een hoop letters. De hele maatschappij is ontregeld.
Iedereen vraagt zich af wat er gebeurd is. Hoe kunnen ze de letters weer terugkrijgen? Na een paar dagen worden mensen radeloos want de letters zijn spoorloos. Nergens een letter te bekennen.
Waar zijn de letters? Misha gaat op zoek! Hij kijkt alle boeken na in de boekenkast, maar vindt niks. Op school onderzoekt hij elke hoek, elk leeg krijtdoosje. Weer niks. Hij zoekt in het centrum en op het platteland, roept ze zelfs in een korenveld, maar niets!
Dan, als hij vermoeid en teleurgesteld weer bijna thuis is en langs een speeltuintje loopt, valt het hem op dat de schommels heen en weer bewegen. Ook de wip gaat op en neer, de hobbelpaardjes veren heen en weer…
Misha denkt: “Wat gek! Ik zie er helemaal geen kinderen op zitten…”
Waarop hij besluit heel stilletjes dichter bij de wip te sluipen. Tot zijn verbazing ziet hij dan dat er letters op de wip zitten! Links de a,b, c en d en rechts de e,f, g en h, precies de letters die hij al heeft geleerd!
I, j, k, l en m hobbelen op paardjes. Andere letters vermaken zich op andere speeltuindingen. Wat hebben ze een plezier!
“He hup sevenup,” zingen de letters op de wip, terwijl ze op en neer gaan.
Misha vindt het wel een grappig gezicht, maar herinnert zich dan de paniek van de grote mensen en vraagt vriendelijk aan letter a: “a, mag ik je wat vragen?”
Waarop a van de wip springt om naar Misha te luisteren. Maar daardoor slaat het evenwicht door naar de andere kant en hup, daar vliegen b, c en d omhoog!
De letter a springt op Misha’s opengevouwde handje en zegt: “Wat wil je vragen jongen?”
“Wel,” zegt Misha, “mama kan niet meer werken, omdat jullie er niet meer zijn… Ik kan niet naar de dierentuin, want er staan geen letters meer op de verkeersborden. En de boekjes die mama mij voorleest zijn helemaal leeg!”
De letters b, c, d en f komen ook allemaal naar Misha toe. Ze hebben hem gehoord.
“Ja,” zegt letter f, “dat is misschien wel zo, maar wij hadden er even genoeg van om steeds maar op die reclame- en verkeersborden te staan, en in kranten en op laptops.”
“Bovendien,” vult letter c aan, “staan we ook op verschrikkelijke papieren zoals ontslagbrieven en belastingsaanslagen!”
“Om nog maar te zwijgen over hoe saai is het is om in droge volwassenenboeken te staan!” zegt d, de dikke lolbroek onder de letters, “wij wilden ook wel eens lekker spelen in een speeltuin!”
“Ja,” zegt Misha, “dat kan ik me wel voorstellen. Boeken voor volwassenen zijn moeilijk en lastig…”
Maar denkend aan alle teleurgestelde volwassenen en kinderen, die niet zonder letters kunnen, wil Misha ze toch graag terug op hun normale plek krijgen.
“Er zijn natuurlijk ook leuke plaatsen om te staan,” zegt Misha, terwijl hij zich omdraait en naar de wolken kijkt.
De letters kijken elkaar aan. Waar heeft Misha het over?
“Het is denk ik best leuk om in een mopje te staan. Iedereen die je leest, heeft een lach op het gezicht!” mijmert Misha.
De letter b denkt even aan alle geschreven grapjes waar hij in voorkomt. En ieder lachend gezicht dat hij al gezien heeft. Hij grinnikt. Ja, grapjes zijn leuk om in te staan.
“En een liefdesbrief!” gaat Misha verder, “daar zit zoveel gevoel in verstopt, dat alle letters samen het met moeite kunnen dragen!”
De letter f herinnert zich de liefdesbrieven waar ze in staat en zucht… Ja, liefdesbrieven, daar houdt f van!
“Een lekker recept in een kookboek, dat moet ook wel leuk zijn,” bedenkt Misha. “Is het nu cake, rabarbertaart, appelmoes met patatjes of tagliatelli met zalm… Zoveel smakelijke dingen die je als letters kunt voorstellen!”
De letter a krijgt het water in de mond. De recepten, dat was hij even vergeten. Ja, die waren wel leuk om in te staan.
De letters dromen over alle leuke dingen waar letters voor nodig zijn. En plots beginnen ze die enorm te missen. Het gelach, het gezucht, het gesmak bij lekker eten. Ze kijken elkaar aan, knipogen, en weg zijn ze!
Misha draait zich terug om en ziet dat de letters verdwenen zijn. Hij glimlacht. Zou het gelukt zijn…?
~~~
Als Misha de volgende ochtend wakker is geworden, blijkt de stad weer als vanouds. De letters vullen weer alle borden en boeken, computers en tv’s. Iedereen is heel verbaasd hoe het is gekomen dat de letters weer terug zijn, maar bovenal is iedereen blij!
En als Misha in de klas is, groet hij de letters en vraagt: “Hebben jullie nog lekker gespeeld in de speeltuin?”
De hele klas en de juf kijken verbaasd naar Misha. Maar terwijl iedereen naar Misha kijkt, vormen de letters heel even een bewegende wip op het bord, zodat alleen Misha het ziet!
