Plagen

“Je snurkt, papa.”
Afke trekt een stoel naar achteren om bij papa aan tafel te gaan zitten. Papa kijkt verbaasd.
“Goedemorgen, papa, zeg je dan. Heb je lekker geslapen, papa? En dan zeg ik: Ja, heerlijk, lieve Afke. Jij ook?”
Afke grinnikt.
“Nee, want jij hebt gesnurkt. Ik hoorde je de hele tijd van die snurkgeluiden maken.”
“Oh? Zo van: gghh, gghh?” vraagt papa.
“Ja,” zegt Afke. “Zo.”
“Dat was jij zelf,” zegt papa en hij smeert boter op zijn beschuit. “Ik denk dat je gewoon je eigen gesnurk gehoord hebt.”
“Nee, dat is niet waar!” roept Afke. “Kinderen snurken niet!”
“Mijn kinderen wel, hoor,” zegt papa. “Ik het ‘t zelf gehoord. Gghh, gghh. Toen ik laatst ‘s ochtends wakker werd, lag m’n horloge op de grond. Dat had jij gedaan met je gesnurk. Alles trilde.”
“Misschien was het mama wel,” zegt Afke. Want ze gelooft nog steeds niet dat kinderen snurken.
“Mama snurkt niet. Nee, ik heb een snurkende dochter. Geen twijfel mogelijk.”
Afke krijgt een knipoog van papa als hij de koelkast opentrekt om de melk te pakken. Meent papa dit nou of niet? Papa maakt zo vaak grapjes. Meestal moet ze er om lachen en soms niet. En heel soms weet ze niet of iets een grapje is of niet. Zoals nu.

Papa staat met het melkpak in zijn handen en kijkt vragend naar Afke.
“Wil je ook melk?” vraagt hij.
“Hm,” is Afke’s antwoord.
“Wat hm?” vraagt papa. “Wat betekent dat? Net zoiets als gghh, gghh zeker?”
“Hou nou op!” roept Afke. Ze vindt het niet zo leuk als papa haar plaagt.
“Ach Aaf,” zegt papa. “Ik plaag je alleen maar een beetje. Dat mag toch wel?”
“Zeg dat ik níet snurk.” Afke klinkt een beetje boos.
“Daar moet ik even over nadenken,” zegt papa. “Zeg eerst even of je melk wilt, dan kan het pak weer in de koelkast.”
“Jahaa,” bromt Afke.
Papa schenkt in, zet de melk weer terug en gaat tegenover Afke zitten.
Dan zegt hij: “We kunnen wel een keer een snurkwedstrijdje houden. Wie zó hard kan snurken, dat er iets op de grond valt, heeft gewonnen.”
“Dan win jij,” zegt Afke. “Want ik snurk niet.”

Papa neemt een hap van zijn beschuit met hagelslag. Afke wacht af wat hij gaat zeggen. Ze ziet een hagelslagje bij papa’s mondhoek. Papa voelt ‘t en haalt ‘m weg met zijn duim. Dan lacht hij en tikt op zijn wang.
“Feliciteer me dan maar,” zegt hij. “Dan ben ík de snurkkampioen van de Kastanjelaan nummer veertien!”
Afke moet een beetje lachen. Was het tóch een grapje van papa!

Ze staat op van tafel.
“Zie je wel, ik zei het toch,” zegt ze. Ze trekt een la open en begint te zoeken. Dan haalt ze een button tevoorschijn. Hoera! Ik ben 5 jaar! staat erop. Plechtig loopt ze ermee naar papa.
“Hartelijk gefeliciteerd,” zegt ze. “U bent de beste en de grootste snurker van dit huis. Uw kinderen snurken niet en mama ook niet. Uw vrouw, bedoel ik. Die snurkt ook niet. Alleen u. En dat kunt u heel goed. Daarom krijgt u deze button.”
Afke speldt hem op papa’s ochtendjas.

Papa glundert en wil nog een hapje van zijn beschuit nemen, maar Afke trekt zijn bord weg.
“Nee, niet eten. Ik ben u aan het feliciteren. Dat is niet netjes.”
“Sorry,” zegt papa, “dat wist ik niet.”
“O, o, o, u moet nog veel leren, meneer. Maar dat geeft niet, hoor. Veel plezier verder met uw gesnurk.”
Afke wil weer op haar stoel gaan zitten.
“Hee hee,” zegt papa. “Krijg ik nog een kus, of hoe zit dat?”
“Ja,” zegt Afke. Ze geeft papa een kus op zijn wang. “Nog een keer gefeliciteerd,” zegt ze.

Als mama naar beneden komt en papa met de button ziet, moet ze lachen.
“Hoera?” zegt ze tegen papa. “Ik wist helemaal niet dat je jarig was. Ben je vijf jaar geworden, schat?”
“Nee,” zegt Afke. “Papa is geen vijf geworden. Papa heeft de snurkprijs gewonnen, omdat hij ‘t hardst snurkt van het hele huis.”
“O, was jíj dat?” zegt mama. “Ik dacht al dat er een aardbeving was.”
Papa schuift zijn stoel naar achteren. “En nu ga ik naar boven,” zegt hij en hij staat op.
Hij wil er niets meer over horen. Als mama en Afke hem sámen gaan plagen, kan hij maar beter lekker gaan douchen, vindt hij.