Heb je de andere verhalen uit de serie nog niet gelezen? Lees dan eerst het eerste verhaaltje en maak kennis met Willem en zijn rode ballon!
“Papa, de ballon zal vanavond zeker niks kunnen zien?” vroeg Willem beteuterd.
“Waarom zeg je dat Willem?” vroeg papa.
“Er zijn allemaal wolken buiten…” antwoordde Willem.
Papa gluurde tussen de gordijnen. Inderdaad, er was geen maan of sterren te zien. Het was bewolkt vanavond.
“Misschien is daar ook wel een verhaaltje over te vertellen,” lachte papa. “Hou je maar goed vast Willem. Je ballon zit in een storm!”
~~~
Het was verschrikkelijk hard aan het waaien. De rode ballon vloog super snel door de lucht, heel hoog. Een klein wolkje vloog naast hem, even snel.
“Mamaaaaaa!” riep het wolkje naar een grotere wolk.
“Wat is er Wouter?” riep de grote wolk terug.
“Waarom vliegen we zo snel?” wilde Wouter Wolk weten.
“Omdat er veel wind is… Dat gebeurt soms.”
“Mamaaaa ik ben wel een beetje bang!” riep Wouter Wolk naar zijn mama.
“Geen nood Wouter. Hard waaien, daar is niks erg aan, wij wolken zweven gewoon mee. Ben je ooit al zo snel gegaan Wouter? Kijk eens hoe snel de grond onder ons passeert?” riep mama, terwijl ze een beetje dichter bij Wouter kwam zweven.
Op dat moment kwam een wolkje, kleiner dan mama maar groter dan Wouter, voorbijgeraasd.
“Wiiiiiiiiiiii,” riep die wolk.
“Je broer vindt het heerlijk Wouter,” lachte mama.
Wouter keek voor hem en zag Wannes door de lucht snellen. Zijn broer had er blijkbaar veel plezier in. Wannes draaide zich en bleef een beetje tegen de wind in hangen tot Wouter en mama gepasseerd waren. Dan begon hij weer mee te zweven, ging steeds sneller, en hup daar kwam hij hen weer voorbijgesneld. Net toen hij aan Wouter passeerde, liet hij een bliksem los. Pats! Vlak op Wouter zijn poep!
“Tik jij bent ‘m!” riep Wannes.
“Oh jij schurk! Ik krijg je wel!” riep Wouter.
Hij snelde achter zijn broer aan en maakte een bliksem klaar om hem terug te tikken. Wannes had zich achter papa verstopt, maar hij had het toch gezien. Papa zag Wouter komen en maakte zich al lachend snel uit de voeten.
“Hé!” riep Wannes verrast.
“Tik jij bent ‘m!” riep Wouter blij, terwijl de bliksem pats op de neus van Wannes viel.
Zo speelden ze nog een tijd langer tikkertje. Ook hun neefjes Ward en Wesley kwamen meespelen, en toen hun nichtjes Wies en Wiep dat zagen, wouden ze ook meedoen. Het werd een fantastisch spel. Wouter was helemaal vergeten dat hij eerst nog bang was geweest, zo geweldig vond hij het nu. Overal zag je wolkjes door de lucht zwiepen en bliksems heen en weer vliegen.
Wat een schouwspel moet dat van beneden geweest zijn!
De rode ballon, die het hele gebeuren van dichtbij had gevolgd, kwam uit de wolken gezakt en vertraagde nu hij uit de stormwind was. Het was mooi geweest om te zien, maar nu werd het tijd om weer rustiger oorden op te zoeken.
~~~
“Wauw papa! Is onweer dan altijd zo wolkjes die tikkertje aan het spelen zijn?” vroeg Wouter nieuwsgierig.
“Het is maar een verhaaltje Wouter,” lachte papa, “in het echt werkt onweer nog net iets anders. Maar in een verhaaltje kan alles.”
“Ik vond het verhaaltje leuk. Elke keer als ik nu een onweer zie ga ik zeggen, kijk, daar zijn de wolken tikkertje aan het spelen!”
“Da’s goed Wouter. Tijd voor jou om te slapen, flinke man!” zei papa. Hij gaf Wouter nog een nachtzoentje en een knuffel en ging dan zachtjes de kamer uit.
“Wow,” fluisterde Wouter tegen zichzelf, “ik zou ook wel eens zo’n wolkje uit papa’s verhaaltje willen zijn. Dan ga ik superhard door de lucht en kan ik tikkertje spelen met bliksem!”
En terwijl hij daarover lag te fantaseren, viel hij stilletjes in slaap. Slaapwel Wouter!
