Het was laat in de avond en Miel zijn bedtijd was al een tijdje gepasseerd. Maar hij kon niet slapen. Hij bleef maar woelen in zijn bed. De reden waarom Miel niet goed kon slapen was omdat hij morgen een concert had. Hij zat namelijk in een jongerenorkest en morgen zou zijn allereerste concert doorgaan.
Wat ook niet echt hielp, was dat er buiten echt héél veel lawaai was. Er passeerden auto’s, er was een hond aan het blaffen en de sprinkhanen waren heel luid aan het tjirpen. Het leek wel bijna alsof ze aan Miel zijn raam zaten. Hij vond dat eigenlijk niet zo erg, want hij vond sprinkhanen heel stoere diertjes. Ze kunnen heel hoog springen en zelfs vliegen, maar toch maken ze ook graag muziek.
Uiteindelijk gaf Miel het slapen op en ging bij het raam staan om eens naar buiten te kijken. Het raam gaf een uitzicht over de velden die naast hun huis lag. Miel vond het een heel rustgevend zicht. Hij deed zijn raam open om wat frisse lucht in te ademen. Toen hij dat deed, zag hij een sprinkhaan zitten die wel heel luid aan het tjirpen was.
“Dag meneer de sprinkhaan,” zei Miel.
“Dag jongetje, mijn naam is Reinout Sprinkhaan, maar je mag mij gewoon Reinout noemen,” antwoordde de sprinkhaan.
“En je mag mij Miel noemen! Weet je, ik ben eigenlijk wel jaloers op hoe mooi jij kan tjirpen,” zei het jongetje.
“Dank je,” antwoordde Reinout. “Maar ik wil nog veel beter worden. Want weet je, bij sprinkhanen vinden de meisjes het heel belangrijk dat je goed kan tjirpen.”
“Wow dat wist ik niet. Maar je kan dat al heel goed, je zal dan toch al een vriendinnetje hebben?” vroeg Miel.
“Wel ja… Er is een meisje, Emilia. Maar ze ziet mij niet echt staan, dus ik ben heel hard mijn best aan het doen om beter te kunnen tjirpen. Dan ziet ze mij misschien wel staan, maar dan moet ik natuurlijk wel durven spelen voor haar,” zei de sprinkhaan.
“Je kan al heel mooi tjirpen hoor, Reinout. Ik ben zelfs een beetje jaloers op hoe goed je dat kan. Ik speel zelf op de viool, dat gaat een beetje hetzelfde als tjirpen en ik kan zeker niet zo goed spelen als jou,” moedigde Miel hem aan.
“Dat moet je niet zeggen, ik durf te wedden dat jij ook al heel goed kan spelen. Maar het maakt toch niet uit hoe mooi ik kan spelen, ik ga toch nooit voor haar durven spelen. Wat als ik op dat moment het helemaal fout doe? Dan gaat ze mij niet willen,” zei Reinout. Hij was echt bang dat Emilia hem niet zou willen.
“Je moet niet zo bang zijn Reinout. Je kan heel goed tjirpen en ik geloof ook dat je het echt graag doet,” zei Miel.
“Ja dat is zo,” gaf Reinout toe.
“Dan moet je niet bang zijn om voor haar te spelen. Ik heb morgen ook een héél groot concert, maar ik geloof dat zolang ik plezier heb in het spelen, het ook mooi zal klinken. En zelfs al zit ik er af en toe een noot naast, dat maakt toch niet zoveel uit, want ik speel omdat ik het leuk vind. En niet om perfect te zijn,” legde Miel uit.
“Daar heb je wel gelijk in,” antwoordde Reinout. “En misschien moet ik ook niet zo bang zijn om voor Emilia te spelen. Ze zal het niet zo erg vinden mocht ik eens een foutje maken.”
De twee nieuwe vrienden namen afscheid en Miel ging terug in zijn bedje liggen. Nu geraakte hij wel snel de slaap.
De volgende dag was Miel helemaal wakker voor het concert. Dat ging goed, zo goed zelfs dat Miel ook de volgende concerten mocht meespelen!
En Reinout had zijn moed bijeengeraapt om voor Emilia te spelen. Zij vond het het mooiste getjirp dat ze ooit had gehoord. Samen leefden Reinout en Emilia nog lang en gelukkig.
