Willem zat verdrietig in zijn bedje. Hij hield zijn knuffel stevig vast. Wenen deed hij niet, maar zijn onderlip trilde toch een beetje…
Papa kwam de slaapkamer binnen om hem nog een nachtzoen te geven. Hij zag meteen dat er iets niet goed was.
“Waarom kijk je zo verdrietig Willem?” vroeg hij.
“Mijn ballon…” begon Willem te snikken. Ze waren die dag naar de kermis geweest en daar had Willem van een clown een mooie rode ballon gekregen. Zo’n speciale ballon, die vanzelf omhoog blijft! De clown had er met stift een gezichtje op getekend en er een lintje aan gedaan om de ballon goed vast te kunnen houden.
Maar toen Willem even te druk bezig was met zijn ijsje en niet goed had opgelet, had hij per ongeluk de ballon losgelaten. En die was meteen gaan vliegen. Willem had nog gesprongen, maar de ballon was al te hoog. Hij had er treurig naar gekeken terwijl de ballon steeds hoger ging vliegen en steeds verder wegwaaide. Tot hij achter de hoge bomen was verdwenen en hij hem niet meer kon zien.
“Ach jongen, dat is toch niet zo erg,” zei papa. “Je ballon kan van daarboven ongetwijfeld hele mooie dingen zien hoor! Ik denk niet dat hij het erg vindt om rond te mogen vliegen.”
Willem keek verbaasd en vergat even dat hij verdrietig was.
“Wat zou de ballon dan allemaal zien papa?”
Papa dacht even na. En dan begon hij te vertellen…
~~~
In het diepe donkere bos, waar geen wandelpaadjes zijn en alleen de dieren komen, daar wonen in een grote oude boom een heleboel elfjes. Bij het licht van de volle maan, op een nacht zoals vannacht, komen ze uit hun elfenhuisjes in de boom naar buiten. Ze maken dan muziek en zingen en dansen, ze eten en drinken lekkere dingen en ze maken een hoop plezier!
Net als de ballon traagjes boven hun boom vliegt, komen de elfenkoning en de elfenkoningin de grootste tak op gestapt. Ze hebben prachtige kleren aan die fonkelen in het licht van de maan en de sterren. Als ze in het midden van de grote tak zijn, draaien ze zich naar elkaar toe en nemen ze elkaars handen vast. Dan begint er een prachtige muziek… En de elfenkoning en de elfenkoningin dansen met elkaar terwijl de andere elfjes toekijken. Iedereen is muisstil!
Als het lied en de dans gedaan zijn, komen ook andere elfenkoppeltjes de tak op. Het elfenorkest begint het volgende liedje en nu dansen ze met alle elfenkoppeltjes samen. Ze springen en ze draaien en ze zwaaien met hun armpjes en beentjes, wat kunnen die allemaal goed dansen!
Onderaan de boom zit een bruine beer omhoog te kijken. Hij zit stilletjes op zijn poep, te genieten van het spektakel van de dansende elfjes. Hij wou dat hij ook zo kon dansen.
Omdat hij de enige is die omhoog kijkt, is hij ook de enige die de rode ballon ziet. Er staat een gezichtje op de ballon en dat gezichtje is ook naar de elfjes aan het kijken. Dan ziet de ballon dat de beer naar hem kijkt. De beer heft zijn poot op en zwaait aarzelend naar die mooie rode ballon. En de ballon? Die knipoogt naar de beer en vliegt dan verder…
~~~
“Wauw papa! Zou mijn ballon dat allemaal kunnen zien?” vroeg Willem, die nu helemaal niet verdrietig meer was.
“Ja hoor, van zo hoog kan hij vast nog veel meer mooie dingen zien,” antwoordde papa.
“Vertel nog eens iets papa, wat zou hij nog zien?”
“Voor deze avond heeft de ballon al genoeg gezien Willem, het is bedtijd nu,” lachte papa. “Misschien zal hij een volgende nacht weer iets leuks beleven!”
