Op een mooie lentenamiddag besloot Alice om een zwemtochtje te maken door de zee. Ze passeerde een school kleurrijke vissen, enkele mooie koralen en ze voelde de eerste zonnestralen door het water op haar lichaam stralen.
“Ach, wat is het toch fantastisch om een zeemeermin te zijn,” zei Alice tegen zichzelf.
De wereld van zeemeerminnen is zeer mooi. Ze kunnen alle hoeken van de onderwaterwereld ontdekken terwijl ze zonder problemen onder water ademen.
Na een leuke zwemtocht ging Alice terug naar huis. Het was nog een eindje zwemmen naar haar huis want jammer genoeg woonde Alice niet in de buurt met de mooie koraalriffen en visjes. Nee, Alice woonde in het grauwe deel van de zee waar er veel afval lag van de mensen die dat op het strand hadden achtergelaten. Alice woonde in deze buurt omdat ze in een minder rijke familie geboren was dan andere zeemeerminnen. Maar hoewel Alice dan misschien niet de mooiste schelpen had, was ze altijd gelukkig en hield ze heel veel van haar familie.
~~~
Vandaag ging Alice op zoek naar de mooiste parels en stenen die ze in de zee kon vinden. Volgende week was het namelijk het feest van Neptunus, en dan kwamen alle zeemeerminnen samen om feest te vieren. Op het feest van Neptunus was het de traditie dat alle zeemeerminnenmeisjes van 9 jaar meededen aan de Parelsnoerwedstrijd. Ieder zeemeerminnenmeisje zocht de weken voordien zelf naar parels en stenen en hiermee maakte ze dan haar eigen ketting. Alle zeemeerminnen droegen hun ketting op het feest en de zeemeermin met de mooiste ketting werd de winnaar. Omdat Alice deze wedstrijd zó graag wilde winnen, zocht ze naar de mooiste parels die er bestonden.
Toen ze op zoek was naar haar stenen bij de mooie koraalriffen die ze de vorige dag had bezocht, zag ze dat er ook andere meisjes daar op zoek waren voor de wedstrijd. De meisjes kende ze niet, maar aan het uiterlijk en doen van de meisjes, zag ze dat ze uit de mooiere buurt van de zee kwamen. Snel probeerde Alice zich nog te verstoppen achter een steen, maar het was te laat. De meisjes hadden haar al gezien en kwamen naar Alice toe gezwommen.
“Wat doe jij hier?!” vroegen de meisjes onbeleefd aan Alice.
“Ik… Ik euh… Ik ben op zoek naar parels voor de parelsnoerwedstrijd,” stamelde Alice wat verlegen.
“De parelsnoerwedstrijd? En jij denkt dat je die kan winnen? Als er iemand gaat winnen, dan zal jij het zeker niet zijn!” antwoordde het éne meisje.
Heel droevig staarde Alice naar de grond. “Maar waarom niet? Ik ben er zeker van dat ik hier hele mooie schelpen en parels zal vinden,” zei Alice voorzichtig.
“Jij hebt hier helemaal niets te zoeken, jij komt uit de vieze vuile kant van de zee. Je kan die wedstrijd toch nooit winnen. Nog nooit heeft een zeemeermin uit de vuile kant gewonnen. Ga dus maar snel terug naar huis,” zei de gemene zeemeermin.
Al huilend zwom Alice zo snel mogelijk naar huis. Toen ze thuis was, had mama al snel door dat er iets mis was.
“Wat is er Alice? Waarom huil je?” vroeg mama.
Snikkend vertelde Alice hoe gemeen de meisjes waren en hoe jammer ze het vond dat haar droom nooit zou uitkomen. Ze wilde de wedstrijd zó graag winnen! Toen ze alles had verteld, gaf mama haar een dikke knuffel.
“Niet wenen Alice! Je kan die wedstrijd heus wel winnen hoor! Als je iets écht wilt, dan lukt je dat ook, als je er maar in gelooft!”
Door de troostende woorden van mama vond Alice nieuwe moed en besloot ze dat ze toch voor de winst zou gaan.
De volgende dag had Alice een heel goed plan bedacht: hoe ze de wedstrijd kon winnen, maar dan zonder de mooiste parels en schelpen. Ze ging langs bij alle zeemeermingezinnen die ze kende, en vroeg hen om een parel of schelp af te staan die ze zelf belangrijk vonden. Alice vroeg dan ook telkens waarom die voor hen zo belangrijk was, en beloofde om er zorg voor te dragen. Van alle parels en schelpen die ze gekregen had maakte ze dan één mooie grote ketting, waarmee ze naar het feest zou gaan.
~~~
Eindelijk was het zover! Vandaag was het feest met de parelsnoerwedstrijd. Alice droeg trots haar ketting en amuseerde zich enorm op het feest. Op een bepaald moment werden alle kandidaten voor de parelsnoeren naar voren gevraagd. Daar mochten ze elk vertellen van waar de parels en schelpen kwamen en op het einde zou de jury de winnaar kiezen.
Wanneer Alice aan de beurt was, vertelde ze aan iedereen: “Ik heb misschien niet de duurste schelpen, de meest kleurrijke of meest blinkende parels, maar ik ben er zeker van dat ik wel de meest waardevolle ketting draag. Mijn ketting is gemaakt van schelpen en parels van zeemeerminnen van over heel de stad. Die schelpen en parels waren bij de meest belangrijke momenten van hun leven. Bij de geboorte van een broertje of zusje, bij de eerste schooldag of als troost wanneer ze droevig waren. Ze waren er altijd bij en dragen alle momenten met zich mee: angst, verdriet, pijn, maar ook liefde, genegenheid, geluk en vriendschap. Ze zijn symbool voor elk van ons, symbool voor alle zeemeerminnen!”
Bij deze woorden gaven alle aanwezigen op het feest een enorm applaus, en Alice won de wedstrijd!
Iedereen had nog een heel leuk feest en Alice dacht bij zichzelf: “Ja, je kan écht alles, als je er maar in gelooft!”
