Dus daar lag Harry, happend naar adem, op de stoep bij het inpakstation regio Zuid-West-Nederland.
Hoe moet dat goedkomen?
Luister:
Langzaam piepte er een straaltje helder licht tussen Harry’s oogleden door. Hij probeerde ze verder open te doen, maar hij werd verblind door het felle licht. Hij kon nog net twee witte handschoenen onderscheiden die naar hem werden uitgestoken met daarachter een wollige witte baard. Ben ik dood? Is dit de Snotolven-kerst-hemel? vroeg Harry zich af.
Toen hoorde hij een vriendelijke, zware stem: “Hallo Harry, ik heb iets voor je.”
En toen werd er heel voorzichtig een soort van vissenkom over zijn hoofd gedaan. Ineens kon Harry weer ademen! Langzaam deed hij zijn ogen verder open en keek om zich heen. Hij zag heel dichtbij het lachende gezicht van de Kerstman. Om zich heen zag hij overal lichtjes en verderop een enorme kerstboom, vol met glimmende ballen en kerstkransjes. En cadeautjes! Stapels en stapels cadeautjes.
Ook zag hij elven met bontgekleurde zakdoeken, die al hoestend en niesend aan het inpakken waren. En hij zag zijn eigen bergje ingepakte mosselen liggen.
“Hoe kan dit allemaal?” vroeg hij.
“Ha Ha Ha, Ho Ho Ho,” zei de Kerstman. “Weet je dan niet dat de Kerstman alle wensen uit kan laten komen? Ik heb een manier gevonden voor jou om te ademen op het land. Zo lang jij dat ding op je hoofd houdt, is er geen probleem. En dat heb ik niet zomaar gedaan. Ik heb een heel belangrijke vraag voor je. Ik heb gezien hoe prachtig jij cadeautjes kan inpakken, en we hebben je hulp hard nodig hier in inpakstation Regio Zuid-West-Nederland. Wil jij ons alsjeblieft komen helpen? In ruil daarvoor mag je met ons kerstmis vieren.”
“Ehm, de, maar, oh, eh, hoe, t.., v.., als, dat…” Harry kwam niet uit zijn woorden, zo blij was hij.
“Je mag er ook nog wel even over nadenken,” zei de Kerstman.
“NEE!” riep Harry. “Ik bedoel: JA! JA! HEEL GRAAG!”
Heb je toevallig wel eens een blije snotolf gezien? Een écht blije snotolf? Dat ziet er dus zo uit:
Ongelooflijk hè? Wat een blijdschap.
En zo eindigt dan echt het kerstverhaal over Harry de snotolf, die zo van kerst hield.
Hoewel, eigenlijk is er nog iets dat ik je wil vertellen: Harry moest hard werken bij het inpakstation. Maar hij genoot met volle teugen. Hij pakte in, hij zong, hij danste en hij snoepte kerstkransjes met de andere inpakelven.
Toen ze klaar waren met inpakken en alle cadeautjes verstuurd waren, vierde Harry zijn eerste echte kerst samen met de inpakelven. Het waren de mooiste dagen van zijn leven. Toen het allemaal voorbij was, voelde Harry zich verdrietig. Nu moest hij weer terug naar zijn vader en het troosteloze wrak. Zou hij volgende jaar met kerst weer terug mogen komen? Gelukkig kwam de Kerstman naar Harry toe en zei: “Ik ben ontzettend trots op je, Harry. Je hebt hard gewerkt en prachtige cadeautjes gemaakt. Wil je alsjeblieft volgend jaar weer komen helpen?”
“Ja, graag!” antwoordde Harry, glimmend van trots.
“Zullen we je dan vanaf nu inpak-olf noemen? Harry, de inpak-olf van inpakstation Regio Zuid-West-Nederland!”
Harry zwom die avond zingend naar huis. Hij moest nog wel een jaar wachten tot het weer kerst was, maar hij hoefde nooit meer naar zijn vader te luisteren als die zei: “Kerst is niets voor vissen.”
Want dat is het dus wel!
Einde.
Echt.
