Gerda zit stilletjes op haar stoel. Ze kleurt haar plaat heel mooi in. Ze is zo flink aan het werk dat haar wangetjes rood kleuren. Dan klinkt de stem van juf.
“Kindertjes komen jullie allemaal even in de kring zitten? De luizenmoeders gaan jullie haartjes even kriebelen.”
Gerda schrikt. Haartjes kriebelen? Zomaar een vreemde mama? Aan haar haartjes? Dat vindt ze wel heel erg spannend.
Ze gaat in de kring zitten en houdt zich heel stil. Misschien slaan die mama’s haar wel over. Ze tuurt voorzichtig tussen haar haren door. Er is een mama nu Job zijn haar aan het kriebelen. Inge zit naast Gerda. Inge tikt Gerda aan.
“Ze zoeken naar beestjes in je haar,” zegt ze.
Gerda verstopt zich snel achter haar pony. Beestjes? Beestjes in je haar? Brrr. Ze moet er niet aan denken. En die mama’s komen steeds dichter bij haar.
Inge zit al helemaal klaar. “Het voelt vast leuk,” zegt Inge.
Dan begint een mama in Inge haar haren te kriebelen. Zo dichtbij. Strakjes is zij al aan de beurt. Gerda wil niet. Ze is bang. Tranen biggelen uit haar ogen. Ze zakt steeds verder naar beneden in haar stoel.
En dan is het zover.
“Mag ik jou even kriebelen?” hoort ze een zachte stem vragen.
Gerda schudt haar hoofd.
“Vind je het een beetje eng?” vraagt de stem.
Gerda knikt ja.
De mama zakt door haar knieën en kijkt Gerda vragend aan.
“Ik wil geen beestjes,” zegt ze zachtjes.
“Nee, dat snap ik. Daarom kijken wij ook altijd even. Het is helemaal niet erg. Ze doen helemaal niets. Ze zijn gewoon vriendjes. Ze vinden jouw haar erg lief en warm. Daar willen ze graag in wonen. Maar voor jou is dat gewoon vervelend. Al dat gekriebel in je haar. Het is helemaal niet eng. Ik ga gewoon heel voorzichtig kijken.”
De mama duwt Gerda haar haren opzij en kijkt achter haar oor. Gerda duikt weg.
“Er is niets lieverd. Ik ga even achter je andere oor kijken en in je nek. Daar vinden ze het lekker warm. Dan is het alweer klaar en mag je weer fijn verder kleuren.”
Gerda begint te huilen.
“Kom maar Gerda, wil je even op de schoot van de juf zitten?” vraagt juf.
Gerda knikt en loopt snel naar juf. De luizenmoeder loopt mee. Ze bukt en kijkt Gerda aan.
“Als je echt niet wilt, hoeft het niet. Dan mag je eigen mama thuis ook zelf wel even kijken. Wil je dat deze keer liever?”
“Ja,” lacht Gerda.
Juf droogt haar tranen en de luizenmoeders gaan gelukkig weg. Laten ze die luizenvriendjes maar mooi meenemen, denkt ze.
