Elisabeth ging wandelen met haar mama, papa en hun hond Lusa. Lusa was een hele grote hond, zelfs bijna zo groot als Elisabeth. Maar Elisabeth was niet bang van Lusa, nee hoor, die is veel te lief om haar ooit pijn te doen. Ze waren samen opgegroeid, ze kenden elkaar al van toen Lusa nog een klein pupje was.
Ze gingen wandelen in het park. Het was een super groot park, er lagen zelfs vijvers in. Veel mensen gingen er wandelen. Elisabeth kwam er bijna altijd andere hondjes tegen, maar die waren niet zo groot als Lusa. In het park waren er niet alleen mensen, maar ook eendjes, kikkers en veel vogels.
Elisabeth had haar roze botjes en regenjas al aan. Die moest ze van mama aandoen, anders werden haar kleren veel te vuil. Elisabeth stond helemaal klaar en toen papa Lusa haar leiband had omgedaan, vertrokken ze. Het was maar 10min stappen naar het park.
Nadat ze een tijdje aan het rondlopen waren tussen de bomen en langs de bankjes vroeg Elisabeth opeens: “Papa, mag ik Lusa eens vasthouden?”
“Ik weet het niet hoor, Lusa kan wel hard trekken,” antwoordde haar papa.
“Alsjeblieft! Ik zal haar héél goed vasthouden,” smeekte Elisabeth.
“Je mag ze straks vasthouden als ze al een beetje moe is,” gaf haar papa toe.
Ze gingen naar beneden naar de vijver. Daar kan je de eendjes zien.
“Kijk mama, die eend heeft kleine baby eendjes!” riep Elisabeth.
“Mmmh, weet je Elisabeth, baby eendjes worden eendenkuikens genoemd,” zei haar mama.
“Mama, die kuikentjes lijken superzacht. Ik ga er één aaien,” zei Elisabeth. En nog voor haar mama iets kon zeggen, liep Elisabeth het meer in. Gelukkig had ze haar roze botjes aan, anders zou haar broek helemaal nat zijn. Maar ze heeft de kuikentjes niet kunnen aaien. De mama eend en de kuikentjes waren meteen weggezwommen toen ze Elisabeth zagen komen.
“Mama, de eendjes lopen weg van mij!” jammerde Elisabeth.
“Jij bent dan ook wel heel groot voor die eendjes,” lachte haar mama.
Elisabeth knikte, in vergelijking met die eendjes was zij wel echt heel groot.
Na een tijdje wandelen zei Elisabeth haar papa eindelijk: “Als je wil Elisabeth, mag jij Lusa even vasthouden.”
“Tuurlijk wil ik Lusa vasthouden!” riep Elisabeth. Ze nam de leiband over van haar papa. Lusa trok wel een beetje aan de leiband, maar Elisabeth was een sterke meid.
Even later zagen ze een grote groep vogels. Opeens begon Lusa blaffend naar de vogels te lopen! Elisabeth kon haar niet houden en moest hollen om niet meegesleept te worden. Maar Lusa was heel snel en Elisabeth kon haar niet bijhouden en… Ze viel: boem!
“Auwww!” riep Elisabeth.
Lusa hoorde haar baasje roepen, draaide zich om en rende meteen terug naar Elisabeth. Papa was er ook meteen bij en hielp haar recht.
“Heb je je pijn gedaan schat?” vroeg hij bezorgd.
Elisabeth snikte: “Mijn arm doet een beetje pijn.”
Haar papa gaf er een kusje op.
“Beter zo?” vroeg hij. En Elisabeth knikte.
“Ik zal Lusa haar leiband wel weer nemen,” zei haar papa.
“Ja, Lusa is toch nog een beetje te groot voor mij,” wist Elisabeth nu.
Samen wandelden ze verder. Elisabeth liep rond in het park en ging nu eens bij de eendjes kijken en dan weer bij Lusa. De pijn in haar arm was snel weer helemaal verdwenen, maar Elisabeth heeft Lusa haar leiband niet meer genomen die wandeling. Lusa was toch nog een beetje te sterk voor haar.
