Wat gek! Job heeft een wiebeltand. Eerst wiebelde de tand een klein beetje, maar nu zit de tand heel erg los.
“Mama, wanneer gaat die wiebeltand er uit?” vraagt Job. Met zijn vingers wiebelt Job de losse tand heen en weer. Maar de tand blijft zitten.
“Het zal nu niet lang meer duren,” antwoordt mama. “Je moet nog even geduld hebben.”
Job vindt tanden wisselen stoer. Hij wil wel zo’n grote mensen tand. Maar Job wil niet meer wachten en wiebelt nog harder aan zijn tand.
“Wil je een appel?” vraagt Jelle.
Job heeft al heel veel appels gegeten. Maar de tand is niet in de appel blijven zitten. Job schudt zijn hoofd en zegt: “In een appel bijten helpt niet.”
Papa heeft ook een idee. “Ik kan een touwtje om je wiebeltand binden en dan trek ik de tand er in één ruk uit.”
Job slaat zijn handen voor zijn mond. En schudt weer met zijn hoofd. Dat doet vast pijn. Job moet gewoon nog even wachten.
Job en Jelle gaan buiten spelen. Daar ziet Job een klein wit steentje liggen. Hij pakt het steentje op en roept: “Kijk Jelle! Mijn tand is er uit!”
Jelle klapt in zijn handjes en vraagt: “Ben je nu een groot mens?”
Job lacht. “Ik heb je gefopt!” zegt hij. “Dit is gewoon een steentje.”
Jelle pakt het steentje en rent naar binnen. “Kijk, Job zijn tand!” roept Jelle.
Papa en mama kijken verbaasd naar Jelle. “Is dat de tand van Job?” vraagt mama.
Jelle laat het steentje zien en zegt: “Grapje!”
Dan komt Job binnen rennen. “Kijk, mijn tand!” roept Job.
“Hebben we daar nog zo’n grapjas?” vraagt papa. En mama vraagt: “Heb jij ook een steentje gevonden?” Maar Job juicht: “Het is mijn wiebeltand!”
Het is echt de tand van Job. De tand is er vanzelf uitgevallen.
“Wauw, je eerste melktand is er uit,” zegt mama trots.
“Ben je nu een groot mens?” vraagt Jelle.
“Ik ben nog geen groot mens, maar ik krijg wel een grote mensentand!” antwoordt Job.
Papa, mama en Jelle kijken vol bewondering naar de tand van Job. En naar het gat in zijn mond.
“Je mag je tand vanavond onder je kussen leggen,” vertelt mama. “Dan komt de tandenfee je tand halen en legt een muntje onder je kussen.”
Job kijkt naar zijn tand en zegt: “Ik wil mijn tand niet aan de tandenfee geven. Ik wil mijn tand zelf houden.”
Dat vindt mama goed. “We kopen een mooi tandenbakje waar je de tand in kan bewaren.”
Jelle pakt zijn steentje en vraagt: “Is dit tandje voor de fee?”
“Dat is toch geen tandje,” zegt Job. “Dat is een steentje.”
Maar papa lacht: “Jelle, leg jij dat tandje vanavond maar onder je kussen. Een grapje voor de tandenfee.”
Die avond liggen de broertjes in bed. Job kan niet slapen. Zijn tong gaat steeds naar het gat tussen zijn tanden. Job wacht op zijn grote mensentand.
Jelle kan ook niet slapen. Het steentje ligt onder zijn kussen. En Jelle wacht op de tandenfee. Zou de fee vannacht komen?
