De taart stond al klaar. De kaarsjes brandden. De ballonnen hingen aan de deur. Margot keek rond en was blij met het resultaat. Vandaag werd ze 12 jaar en ze mocht van mama een paar vriendinnen uitnodigen voor haar feestje. Ze hoopte dat ze leuke cadeautjes ging krijgen.
~~~
Margot was bezig met haar haar, toen plots de bel ging.
“Daar is mijn eerste gast,” dacht ze. “Ik doe wel open!” riep ze naar beneden.
Ze keek nog eens snel in de spiegel, besloot dat het goed genoeg was en stormde met 2 treden tegelijk de trap af.
“Wacht,” zei mama. Ze pakte Margots haar vast en trok het zachtjes naar achter. Ze nam 2 plukjes van de voorkant en bond die vast met een speldje. Dan ging ze naar de keuken en haalde een prachtige diadeem. De diadeem was roze met prachtige glittertjes, afgewerkt met pareltjes.
“Dit is speciaal voor je verjaardag,” zei mama trots terwijl ze de diadeem in Margots haar stak.
Margot keek in de spiegel. Ze zag er uit als een echte prinses! Ze gaf mama een kus en ging dan snel naar de voordeur en deed die open.
“Margooooot! Gelukkige verjaardag!” riep Jasmien. Ze gaf Margot een dikke knuffel en duwde een roze pakje in haar handen.
“Kom maar binnen, Jasmien,” zei mama vriendelijk. Ze wees naar de zetel en zei dat ze mocht plaatsnemen.
“Zullen we wachten op de rest en dan een fles limonade openen?” vroeg Margot aan Jasmien.
Nog geen seconde later ging de bel al opnieuw. Margot rende naar de deur en sloeg hem met een zwaai open.
“MARGOT! Gelukkige verjaardag!” riepen Annelies en Kitty in koor.
“Oh! Dank jullie wel! Kom maar binnen, Jasmien is er al.”
Nu al haar beste vriendinnen er waren, konden ze eindelijk beginnen met dat feestje! Margots mama pakte de limonade uit de koelkast en schonk 4 glaasjes in. Margot had ondertussen een plateau genomen en bracht de glazen voorzichtig naar haar vriendinnen.
“Op Margot!” riepen ze in koor.
“En dat ze lang en gelukkig mag leven,” vulde Kitty aan.
“En, het allerbelangrijkste,” riep Jasmien, “dat we voor altijd vriendinnen blijven!”
Ze klonken hun glaasjes en keken in elkaars ogen. Dat bracht geluk.
Daar kwam Margots mama met de taart. Het was een chocoladetaart, Margots lievelingstaart! Ze zag de 12 kaarsjes schitteren en keek er al naar uit om een wens te doen.
“Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de glo-ri-aa, in de glooo-riii-aaaa!” zongen de meisjes in koor.
Margot straalde. Ze keek naar haar mama en haar vriendinnen en ze was zo gelukkig!
Nu stond de taart vlak voor haar neus.
“Doe maar een wens,” fluisterde Kitty.
“Maar verklap het niet hoor,” vervolgde Jasmien.
“Anders komt de wens niet uit!” zei Annelies.
Ze blies de kaarsjes in 1 keer uit, maar blijkbaar was ze iets te enthousiast geweest want de taart zelf vloog ook in het rond. De meisjes lachten en veegden met hun vingers de taart van hun gezicht.
“Oeps, sorry,” mompelde Margot, maar iedereen kon er gelukkig mee lachen.
“Maar oh nee, nu ben ik mijn wens vergeten doen!”
“Dat is niet erg hoor,” stelde mama haar gerust, “doe nu maar een wens.”
Dus Margot deed haar wens.
“En wat heb je gewenst?” vroeg mama.
“Mama, dat mag ik niet zeggen hoor, dan komt mijn wens niet uit!”
Mama lachte. “Ik kon toch maar proberen he,” knipoogde ze.
Nadat ze de lekkere chocoladetaart hadden gegeten, was het tijd voor de cadeautjes!
“Oh cadeautjes daar hou ik van!” riep Margot uit.
Het eerste cadeautje kreeg ze van Jasmien. Margot keek naar de verpakking. Daaruit kon je meestal al een beetje raden wat er in zou zitten. Het had de grootte en vorm van een schoendoos en was verpakt in roze inpakpapier, Margots lievelingskleur. Ze dacht even na. Eigenlijk kon het vanalles zijn, besloot ze. Dus maakte ze het maar gewoon open! Ze scheurde voorzichtig het papier van de doos. Het was inderdaad een schoendoos.
Ze deed het deksel open. Het was een soort knutseldoos! In de doos zaten penselen, kleurpotloden, papier, verf, schaar, lijm, eigenlijk gewoon alles om te knutselen! Margot sprong haar vriendin in de armen.
“Dankjewel!” riep ze vrolijk.
“Ik weet hoeveel je van knutselen houdt,” zei Jasmien.
“Nu ik weer een voorraad heb, kan ik weer heel veel knutselen!” zei Margot blij.
“Nu is het tijd voor ons cadeautje hoor,” zei Kitty.
Ze knipoogde naar Annelies. Samen gaven ze Margot hun cadeautje. Het was eerder een zakje. Een platgedrukt zakje, alsof er niets in zat. Misschien was het een kaartje, dacht Margot.
Ze opende het zakje en inderdaad, er zat een kaartje in. Op het kaartje stond een foto van een kangoeroe.
“Oh! Is dat een ticket voor Walibi? Zo lief! Ik hou van Walibi! Dankje Kitty!”
Ze gaf Kitty en Annelies elk een dikke zoen.
“En dat is nog niet het beste,” zei Annelies, “want, je mag 3 vriendinnen meenemen!”
“Ooh super! Natuurlijk neem ik jullie mee! Jullie zijn geweldig!”
Nadat ze de cadeautjes hadden geopend, maakten ze er nog een gezellige dag van met heel veel spelletjes. Zo sprongen ze in zakken en moesten ze om ter eerst de finish halen. Daarbij was Kitty gewonnen.
Ze liepen ook een wedstrijdje met een lepel in de mond en een ei erop. Margot was daar het beste in. Ze hadden zelfs op een balk gestaan waarop ze hun evenwicht moesten bewaren. Daar was turnster Jasmien natuurlijk in gewonnen.
Toen ze probeerden ballen te jongleren, was het Annelies die er het best in was. Maar in alle spelletjes hadden ze allemaal veel plezier. En er werd wat afgelachen!
Kortom, het was een supertoffe dag en Margot zou deze verjaardag nooit vergeten.
