“Wil je nog een stukje?” wijst oma naar de taart.
Een met appel en kaneel, speciaal voor mij bewaard.
Ik eet net mijn laatste hapje en neem een slokje thee.
Natuurlijk zou ik willen, maar mama zegt snel “Nee.”
“Eén stukje is genoeg hoor, straks worden we nog dik.
Dan moeten we weken leven op brood en soep uit blik.”
Die laatste drie woorden, daar gruwelt oma van.
Soep moet lekker vers zijn, uit een grote pan.
Ze heeft lange grijze haren in een knot recht op haar hoofd.
Ze draagt vaak een schortje en ze is een beetje doof.
Iedere woensdagmiddag, dan ga ik naar haar toe.
We drinken thee en eten taart en vaak nog een taartje toe.
De appels voor de taart, die gaan we dan zelf plukken.
Dat doe ik alleen – oma kan niet zo goed bukken.
Ze is al erg oud en iedere dag iets dover.
Soms doet ze een dutje, wat ingezakt voorover.
Afgelopen woensdag, ik klopte op het raam.
Deed ze de deur niet open, dus riep ik haar naam.
“Oma, doe eens open, ik ben weer vrij van school.
Ik kom voor thee en taartjes,” klonk ik nog frivool.
Eindelijk kierde daar de deur, maar oma stond er niet.
Het was mam en het was pap en daarachter tante Riet.
“Kom maar even binnen, je krijgt een kopje thee.
Maar er is geen appeltaart,” zegt mama wat gedwee.
“Vanmorgen na haar ontbijtje, is oma wat gaan slapen.
Misschien was ze moe en moest ze erg gapen.
Na haar korte dutje is ze heel tevreden,
zomaar uit het niets rustig overleden.”
En toen mocht ik gaan kijken. Daar lag oma, in haar bed.
Met haar handen hoog gevouwen, onder het trouwportret.
Het leek haar te bevallen, zo vredig als ze lag.
Alsof ze blij was dat ze nu eindelijk iets langer slapen mag.
Toch moest ik erg huilen, omdat ik haar missen moet.
Haar thee en taart en geur en haar warme welkomstgroet.
Maar nu een paar jaar later, zwaai ik door dezelfde deur.
Uit het raam ernaast, komt een bekende geur.
Want toen oma’s huisje leegkwam, trokken wij erin.
Dat was best een beetje gek hoor, helemaal in het begin.
De grote appelboom? Die staat op dezelfde plek.
Met dezelfde appels, achter hetzelfde hek.
En als het even kan, dan ga ik de appels plukken.
Bak ik zelf een dikke taart en snijd hem zelf in stukken.
Zo lekker als oma’s appeltaart, zal hij wel nooit zijn.
Maar de zoete herinnering, die smaakt ontzettend fijn.
