Lang geleden was er eens een meisje dat Lara heette. Op een dag liep ze door het bos.
Ze had vlechtjes in haar blonde haren en droeg een blauw jurkje. Zigzaggend tussen de bomen kwam ze op een open grasveld. Daar stonden koeien rustig te grazen.
“Goedemorgen, meisjes!� riep ze vrolijk toen ze voorbij huppelde. De koeien loeiden tevreden maar keken niet naar haar.
Lachend rende Lara door het grasveld, waardoor honderden pluisjes de lucht invlogen. Ze probeerde er een paar uit de lucht te grijpen. “Kom op, bijna,� zei ze, met haar tong uit haar mond hangend. Ze stond inmiddels op haar tenen, met haar handen zo ver mogelijk naar de wolken gestrekt. “Hebbes!� riep ze vrolijk, toen er razendsnel een pluisje voorbijvloog. Het viel haar op, dat deze er anders uitzag dan alle andere pluisjes.
Ineens voelde ze iets in haar hand prikken. Ze liet het pluisje snel los.
“Auw!� klonk het zachtjes, toen het pluisje op de grond gevallen was.
Lara ging op haar knieën zitten om het beter te kunnen zien.
Ze zag iemand op de grond zitten: een elfje met armpjes niet langer dan haar vingertop en een lichaampje zo kort als een jonge grasspriet.
“Het spijt me, Pluisje,� zei Lara verontschuldigend.
Het elfje stond boos op en klopte haar kleding af. “Ik heet geen Pluisje. Ik ben Strega en jij hebt mijn pollenveld overhoop gehaald!� Het gezicht van het elfje was rood van woede.
“Ik zal je voor straf betoveren. Hada-cadabra-hatseflats!� riep ze, al klonk het meer als een vervelende fluittoon omdat ze zo klein was.
Een bom aan glittertjes bedekte Lara, die verdwaasd om zich heen keek.
“Hoe heet je?� vroeg het elfje haar.
“Nee,� antwoordde Lara. Van schrik sloeg ze haar handen voor haar mond.
“Houd je van ijsjes en snoep?� vroeg het elfje vervolgens.
Weer antwoordde Lara met “nee�. Tevreden knikte het elfje met haar hoofd.
“Vanaf nu zal dit het enige zijn wat je kan zeggen,� zei ze glimlachend.
Lara werd boos op het elfje. Ze wilde zoveel meer zeggen dan dat! Maar Lara kon er niets anders tegen inbrengen dan “nee�. Het elfje sloeg een paar keer met haar vleugels en was plots verdwenen.
O nee toch! dacht Lara angstig. Wat zullen haar ouders wel niet denken? Zuchtend verliet ze het veld en rende snel naar huis.
~
“Was het buitenspelen leuk, Lara?� vroeg haar vader aan de keukentafel.
“Nee,� antwoordde ze met een diepe zucht. Haar moeder keek verbaasd op, maar zei niets.
Ook haar vader bleef roerloos naar zijn bord kijken. Het bleef doodstil aan tafel.
Ineens merkte Lara iets op vanuit haar ooghoek. Er zweefden tientallen glittertjes in de lucht!
“Lara, wil je van tafel?� vroeg haar vader toen ze abrupt opstond.
“Nee,� antwoordde ze, waarna ze het glitterspoor volgde dat naar de trap liep.
Grinnikend om haar eigen antwoord, stormde ze de trap op.
Het glitterspoor stopte vlak voor haar kamer. Zachtjes sloop Lara eropaf.
Met een ruk gooide ze de deur open. Op haar bed zat een elfje dat zich een hoedje schrok!
“Je liet me schrikken,� zei het elfje verlegen.
Lara zag dat het een ander elfje was, dan het elfje dat haar betoverd had. Maar misschien kon dit elfje haar wel helpen om de vloek te verbreken.
Hoe kon ze het elfje duidelijk maken wat ze wilde, zonder iets te kunnen zeggen?
Toen schoot haar ineens iets te binnen. Snel rende ze naar haar tafeltje in de hoek van de kamer. Met een groene stift tekende ze het elfje dat ze die middag had gezien.
Verschrikt sloeg het elfje op haar bed haar hand voor de mond. “Stoute, stoute Strega. Ik zal haar meteen halen!� zei ze. “Ik ben trouwens Yara,� riep ze nog, waarna ze vliegensvlug door het raam naar buiten vloog.
Een korte tijd later kwam het elfje weer terug. “Hier is ze,� zei Yara blij.
Het andere elfje keek minder enthousiast. Met een gemeen lachje keek ze Lara aan.
“Wil je dat ik de vloek ophef?� vroeg ze poeslief.
“Nee,� antwoordde Lara. Verslagen liet ze zich op haar bed vallen. Dit was helemaal niet leuk!
“Kom op, Strega, doe niet zo flauw,� zei Yara.
Zuchtend keek Strega naar Lara. “Oké, ik doe het. Maar alleen als je belooft dat je de volgende keer oppast dat je mijn bloemetjes niet plattrapt.�
Lara knikte met haar hoofd. Ze wou niets liever dan weer gewoon kunnen praten.
Het elfje zwaaide tweemaal met haar toverstok, waarna zich een glitterwolk om Lara heen vormde. Even bleef het doodstil in de kamer.
“Zeg eens wat!� riep Strega ongeduldig.
Lara schraapte haar keel: “Het spijt me,� zei ze voorzichtig.
Joepie, ze kon weer praten!
“Het is al goed. Het spijt mij dat ik zo fel reageerde,� gaf het elfje toe.
Lara kon het kleine wezentje niet knuffelen, dus stak ze haar vinger uit, die het elfje vervolgens schudde.
“We moeten er weer vandoor. De dromen worden niet uit zichzelf naar de kinderen gebracht,� lachte Yara. “Jij moet ook snel gaan slapen,� voegde ze eraan toe. De elfjes vlogen het raam uit en Lara bleef ze nakijken, totdat ze achter de maan verdwenen waren.
