Helena was een heremietkreeft. Ze leefde in de zee aan de kust en woonde in de buurt van heel veel andere visjes. Maar als een heremietkreeft leefde ze vooral in haar schelp. Dat was haar bescherming tegen de buitenwereld. Dankzij de schelp kon niets haar raken. Maar de schelp was ook heel zwaar en daardoor kon Helena maar slecht wandelen. Het duurde altijd heel lang voor Helena om van de éne plaats naar de andere te gaan. Hierdoor kende Helena eigenlijk geen andere zeediertjes.
Toen Helena ‘s ochtends wakker werd, merkte ze dat het mooi weer was. Ze wou een beetje van de zon genieten. Er was een berg zand naast haar, dat was de perfecte plaats om wat dichter bij het wateroppervlakte te komen en wat meer van de zon te genieten. Helena kon ook zien dat bovenop de zandberg veel visjes en schaaldieren waren.
“Het zou leuk zijn om nog eens onder de visjes te komen,” dacht Helena en ze begon aan het beklimmen met haar zware schelp.
Dankzij de schelp duurde het heel lang voordat Helena uiteindelijk bovenop de berg was. Het was ondertussen al een tijdje na de middag en er waren zelfs al visjes aan het vertrekken! Helena vond het jammer dat ze een groot deel van het plezier had gemist, maar ze besliste van er het beste van te maken. Ze legde zich neer in het zonnetje en genoot gewoon van de warmte op haar hoofd en sloot haar ogen.
Toen hoorde ze opeens iemand wel heel dichtbij “Hallo” zeggen, alsof het recht in haar oor was. Helena deed haar ogen open en zag een sardien van de éne kant naar de andere kant vlak voor haar ogen zwemmen.
“Hey,” antwoordde Helena nog een beetje verdwaasd.
“Ik ben Sandrina! Wat is jouw naam?” vroeg de sardien heel vriendelijk.
“Ik heet Helena,” antwoordde ze met een glimlach.
“Zou ik je iets mogen vragen?” vroeg Sandrina aan Helena.
“Tuurlijk, vraag maar wat je wilt!” zei Helena vrolijk, nu goed wakker van haar dutje.
“Hoe komt het dat ik je nu pas zie? Ik heb deze voormiddag dag tegen iedereen gezegd, maar jou heb ik niet gezien,” zei Sandrina, op een bedachtzame manier.
“Dat komt waarschijnlijk omdat ik hier nog niet zo lang ben. Door mijn zware schelp duurt het een tijdje voor mij om de berg op te geraken,” antwoordde Helena.
“Oei dat is wel jammer, je hebt de leukste uren van de dag gemist. Kan je die schelp niet achterlaten?” reageerde het sardientje.
“Dat durf ik niet zo goed. Die schelp is er om mij te beschermen. Soms wil ik hem wel thuis laten, om dan mee te kunnen met de andere zeediertjes, maar dan is het mij te eng om dat ook echt te doen,” vertelde het heremietkreeftje, plotseling weer wat verlegen.
“Ik heb anders een idee! ‘s Ochtends zal ik op je wachten bij de berg van de voet. Als het mooi weer is kunnen we samen de berg op gaan en spelen met de andere visje, anders kunnen we ook iets leuks beneden doen,” zei Sandrina.
“Zou je dat echt voor mij willen doen?” vroeg Helena verwonderd. “Je zou de eerste vis zijn die ooit zoiets geweldigs voor mij doet.”
“Natuurlijk wil ik dat voor je doen! We zijn toch vrienden?” antwoordde Sandrina.
En zo gebeurde het ook elke dag. Sandrina ging naar Helena haar huis en samen gingen ze op avontuur. Terwijl Helena de hoge berg opklom, zwom Sandrina ernaast en samen babbelden ze over vanalles en nog wat. Dit maakte de beklimming voor Helena zoveel leuker om te doen. En als het toch een slecht weer was liet Sandrina haar allemaal verschillende stukjes van de zee zien.
 ~~~
Het was alweer zo’n dag met slecht weer en Sandrina wist een superleuke plaats om naartoe te gaan. Er was wel een probleem, die plaats was nogal ver weg en ze zouden er nooit op tijd geraken. Helena wou ook heel graag die speciale plaats zien, maar door haar schelp zouden ze er niet kunnen geraken.
Helena nam toen een héél belangrijke stap: ze maakte zich los van haar schelp. Jeetje dat was weer een lange tijd geleden, dacht Helena wanneer ze uit haar schelp stapte. Sandrina draaide zich om en zag daar plots haar vriendin zonder schelp staan! Ze was zo trots, maar ook heel blij dat ze haar beste vriendin haar favoriete plek kon laten zien.
Zonder haar schelp bewoog Helena echt snel, ze was zelfs bijna even snel als Sandrina, die als sardien heel goed kon zwemmen. Het duurde niet lang tot de twee vriendinnen aankwamen bij de speciale plek. Het was een heel mooi koraalrif met superveel verschillende kleuren. Helena bewonderde het hele spektakel, dit was echt iets dat ze nog nooit had gezien, ze vond het zo wonderbaarlijk! Ook Sandrina stond elke keer nog een beetje versteld bij het zien van dit tafereel.
De twee vriendinnen spendeerden de hele dag in het koraalrif. Ze speelden tikkertje, verstoppertje en liepen samen rond, terwijl ze samen gezellig babbelden. Dit was echt een dag die ze allebei nooit zouden vergeten.
En sinds die dag durfde Helena ook af en toe haar schelp eens thuis te laten zodat ze samen met Sandrina ver op avontuur kon. Wanneer ze terugkwamen kroop Helena dan terug in haar veilige schelp om te slapen. Dit was echt het perfecte leventje voor een heremietkreeft.
