Prinses Valérie en Hamlet

Dit is het tweede deel van een verhaal in 2 delen. Lees hier het eerste deel!

Aan de eettafel vertelde Valérie dat ze straks een gróte verrassing had voor haar mama en papa. Ze waren allebei heel benieuwd naar wat de verrassing kon zijn, maar Valérie vertelde hen nog niets. Ze hoopte maar dat ze het paard zou mogen houden…

Nadat het eten was afgeruimd, ging Valérie terug naar de oude stallen. Het grote paard stond nog steeds in dezelfde stal waar Valérie hem had achtergelaten. Hij had ondertussen al het hooi opgegeten.
“Je hebt wel flinke honger! Wil je nog wat?” vroeg ze.
Het paard hinnikte. Valérie ging achterin de korrels halen – een ander soort eten voor paarden. Ze gaf hem er een grote schep van. Terwijl het paard zijn voederbak leeg at, begon Valérie hem proper te maken. Hij liet het allemaal zonder problemen toe. 

“Jij bent wel een flink paard he. Het kan je bijna niet schelen dat ik in je stal sta en je borstel,” zei Valérie en ze borstelde hem nog een beetje verder af.
“Je zou een naam moeten hebben, iets waarmee ik je kan roepen. Hmmm… Wat vind je van Zwarte Ridder?”
Het paard blies zeer hard uit zijn neus en schudde zijn hoofd.
“Die naam dus niet!” lachte ze.  “Wat vind je van Hamlet? Dat is een mooie sterke naam.”
Hierop hinnikte hij en smeet zijn hoofd in de lucht.
“Oké, het wordt dus Hamlet!” zei Valérie blij, terwijl ze verderging met het kuisen van Hamlet.

Toen hij helemaal proper was, glansde zijn vacht. Valérie had ondertussen ook iets ontdekt! Net boven 3 van zijn hoeven, was Hamlet wit in plaats van zwart. Het leek alsof Hamlet 3 witte sokjes aan had. Dat was echt superschattig.

Nu ging Valérie proberen om het zadel er op te leggen. Ze hoopte maar dat Hamlet er niet lastig over zou doen, want het paard van haar neef Constantijn deed dat wel. Ze zette een bankje neer langs Hamlet zodat ze hopelijk groot genoeg was om goed aan zijn rug te kunnen. Eerst gooide ze een onderlegger op zijn rug. Dat ging nog net. Maar nu moest ze dat zadel op zijn rug zien te krijgen. En zo’n zadel is zwáár! En zelfs met het bankje was Hamlet nog heel groot.

Valérie ging met het zadel op haar bankje gaan staan. Ze probeerde het op de rug van Hamlet te leggen, maar dat lukte haar niet hoeveel ze het ook probeerde. Hamlet draaide zijn hoofd naar haar om te kunnen zien wat ze daar eigenlijk allemaal aan het doen was aan zijn rug.
“Sorry Hamlet, maar da’s niet zo makkelijk hoor,” zei Valérie, “dat zadel is zo zwaar en jij bent zo groot!”
Hamlet hinnikte zachtjes en ging dan in het stro liggen. Nu kon ze er gemakkelijk bij!

Ze zorgde ervoor dat Hamlet perfect opgezadeld was en ging dan haar mama en papa halen. Het leek haar beter dat ze hem in de stal zagen, want ze zouden zeker niet blij geweest zijn als Valérie op hem had gereden. Valérie had geluk, ze waren allebei in de werkkamer van haar papa.

“Kom! Ik ga jullie de verrassing tonen!” zei Valérie heel opgewekt. De koning en koningin volgden nieuwsgierig hun dochter. Ze begonnen zich wel wat vragen te stellen toe ze naar de oude stallen gingen, wat zou Valérie daar nu van verrassing hebben?

“Mama, papa, ik zou jullie graag willen voorstellen aan Hamlet,” zei Valérie toen ze de deur opendeed van de stal. Hamlet stond nog steeds piekfijn in de stal. Het paard stond fier rechtop en keek hen onbevreesd aan.

Valérie liep er naartoe en begon hem te strelen op zijn neus. Zoals steeds boog Hamlet zijn hoofd naar beneden zodat ze makkelijker aan hem kon.

Haar papa was de eerste die iets zei: “Hoe kom je aan dat paard Valérie?”
“Ik was in de tuin aan het wandelen en hij kwam plotseling uit het bos. Toen ik terug naar het kasteel wou lopen, bleef hij mij maar achtervolgen,” antwoordde Valérie eerlijk.
“Maar je weet niet of dat paard niet gevaarlijk was, wat als hij had gestampt toen je hem in de stal had gezet?” zei haar moeder zeer bezorgd.
Hierop brieste Hamlet heel luid, hij vond het niet leuk dat er slechte dingen over hem werden gezegd.
“Hij doet echt niets mama. Hij is net heel lief voor mij. En omdat ik weet dat jullie zo bezorgd zijn over mij heb ik zelfs nog niet met hem gereden,” verzekerde Valérie haar ouders. “Maar alsjeblieft geef hem een kans! Hamlet is lief en een paard dat past bij een jonge prinses…” smeekte ze.

“Goed, we zullen hem een kans geven. Hij ziet er inderdaad aardig uit en je hebt gelijk dat een echt paard beter past voor een prinses dan een pony,” zei haar vader aarzelend.
Valérie was dolgelukkig, ze mocht Hamlet houden! Hamlet hinnikte, hij was ook heel blij dat hij mocht blijven. Valérie gaf allebei haar ouders een dikke knuffel.

Hamlet kreeg een plaatsje in de echte stallen, dicht bij het kasteel. Nadat haar lesgever al wat met Hamlet had gereden, mocht Valérie ook eens. Ze had gelijk dat Hamlet een heel braaf paard was, ze kon er heel goed mee rijden. Vanaf dan kon je Valérie elke dag in de stallen vinden. Ook al was het geen rijles, toch ging Valérie om haar nieuwe vriend te zien en hem te verwennen.