Ons muisje heeft nog nooit een poes gezien.
Mensen vinden ze zo lief, katjes zijn toch niet zo erg misschien?
Andere muizen vertellen over die verschrikkelijke tanden,
en klauwen die heel diep in je velletje belanden.
Poezen zingen “miauw, miauw� , dat is een raar kattenstroofje,
en ze zitten zo graag dicht bij een heerlijk warm stoofje.
“Miauw , miauw�, dat zijn moeilijke woorden,
voor een muisje zeker uit andere oorden.
Er wonen veel dieren in de jungle.
De jungle is mooi en de jungle is groen.
Maar de jungle is ook gevaarlijk.
In de jungle woont een klein aapje.
Het aapje klimt in de boom want dan kan hij alles goed zien.
Maar wat ziet hij daar?
Een lange tong, twee scherpe tanden en een lang lijf.
Pas op aapje, gevaar in de jungle!
In de boom is een lange paarse slang, hij kan je bijten.
Papa en Jasper hebben boodschappen gedaan bij de supermarkt. Ze gaan koken voor mama. Papa heeft de boodschappentas op de keukentafel gezet. Jasper pakt er een pak spaghetti uit. Daarna tomaten, een prei, een pot tomatensaus en een zakje met geraspte kaas.
Mama komt de keuken binnen en ziet alle boodschappen op tafel liggen.
“Oh, wat lekker allemaal. Jullie gaan zeker spaghetti maken met tomatensaus,” zegt mama.
“Je mag hier helemaal niet komen. Het is een verrassing,” zegt papa.
Mama lacht en zegt: “Ik ga weer gauw weg.”
Het was officieel de laatste dag van de Dinolympische Spelen. Alle sporten waren gedaan en net als bij het begin was er een gigantische ceremonie georganiseerd om in schoonheid af te sluiten. Het was ook traditie geworden dat er na de ceremonie nog een feestje was voor alle sporters.
De dino’s hadden een beetje een dubbel gevoel over het einde van de Dinolympische Spelen. Ze waren heel trots over wat ze allemaal hadden gepresteerd en waren ook toe aan wat welverdiende rust na een periode van zeer intensief sporten. Maar ze vonden het ook jammer dat ze afscheid moesten nemen van hun nieuwe vrienden. Beatrix en Rakker hadden beslist nog wel een paar dagen te blijven na de sluitingsceremonie.
Joran zit met zijn knuffelbeer op de bank. Hij heeft hem van opa en oma voor zijn verjaardag gekregen. De beer heet Teddy en hij is lichtbruin en héél erg zacht. Joran neemt Teddy overal mee naartoe. Als hij samen met mama boodschappen gaat doen, zit Teddy voorin in het winkelwagentje. Als Joran naar school gaat, wacht Teddy in zijn rugzak. Als hij met opa en oma de eendjes gaat voeren in het park, gaat Teddy ook altijd mee. En ’s ochtends als Joran wakker wordt, dan zit Teddy op zijn kast. Twee grote, zwarte, lieve ogen kijken Joran dan in de ochtend aan. “Goedemorgen,” zegt Joran elke morgen.
Maar toen Joran gisterochtend wakker werd, zat Teddy niet op zijn kast. Joran raakte in paniek. Hij zocht achter en onder zijn kast, maar hij vond de beer niet. “Lieke!” gilde hij en hij rende naar de kamer van zijn zus, “heb jij Teddy gezien?”
Lieke was nog maar net wakker, ze schudde haar hoofd. “Ga weg,” zei ze.
Joran rende de trap af, papa zat beneden aan tafel. Hij was de krant aan het lezen. “Teddy is weg!” riep Joran.
Heb je de andere verhalen uit de serie nog niet gelezen? Lees dan eerst het eerste verhaaltje en maak kennis met Willem en zijn rode ballon!
“Papa, de ballon zal vanavond zeker niks kunnen zien?” vroeg Willem beteuterd.
“Waarom zeg je dat Willem?” vroeg papa.
“Er zijn allemaal wolken buiten…” antwoordde Willem.
Papa gluurde tussen de gordijnen. Inderdaad, er was geen maan of sterren te zien. Het was bewolkt vanavond.
“Misschien is daar ook wel een verhaaltje over te vertellen,” lachte papa. “Hou je maar goed vast Willem. Je ballon zit in een storm!”
Ons muisje gaat soms op stap,
na het eten van een stevige schotel pap.
Zijn kuitjes zijn dan fris en sterk,
vooruit muisje, stappen maar, aan het werk!
Door de velden en langs de weg,
niets houdt het tegen, buiten vanzelfsprekend pech.
Zo stapte ons maatje eens in een grijze buis,
lekker warm, het voelde zich er direct in thuis.
Het was een paar weken voor kerst. In het grote bos liep een hele sombere vos. Het was al lang tijd voor zijn winterslaap, maar veel dieren wilden wachten tot kerstavond. Dit werd gevierd rondom de allergrootste en mooiste boom in het bos.
De vos mocht daar nooit bij zijn, omdat hij veel te gemeen was. Maar hij keek altijd wel stiekem mee vanuit de struiken. Want hij vond de lichtjes zo mooi!
De vos vond zichzelf veel slimmer dan de andere dieren, want hij kon ze allemaal met gemak vangen en opeten. Hij verraste een konijntje vaak door er zomaar voor te springen! Met zijn doordringende ogen en brede grijns joeg hij die de stuipen op het lijf. Het konijntje was dan zo verstijfd van schrik dat het niet meer kon bewegen. Meestal at hij ze niet eens op. Hij vond bang maken veel leuker.
Jasper heeft voor zijn verjaardag een goocheldoos gekregen. Hij wil later goochelaar worden. Dan moet hij nu alvast veel oefenen. Mama heeft voor hem een zwarte cape met zilveren sterren erop gemaakt. En van karton een zwarte hoge hoed.
Het is woensdagmiddag. Jaspers moeder, zijn oma, Sanne en haar moeder zitten in de woonkamer. Ze zijn gekomen om Jaspers goocheltrucs te zien. Het hondje Flip ligt rustig in zijn mand. Sanne aait hem over zijn witte krullerige vacht.
“Ik ga nu beginnen” zegt Jasper tegen zijn publiek.
Hij staat achter een hoge tafel. Hij ziet er prachtig uit met zijn hoge hoed. Uit de goocheldoos haalt hij een groene eierdop met een wit ei erin. Hij zet hem op tafel en legt een doek eroverheen.
“Sim sala bim”, zegt hij en zwaait met zijn toverstok. Hij haalt de doek van de eierdop af. Wat nu? Het witte ei is verdwenen!
