Hoog aan de hemel stond een heldere ster. Op die ster woonde een kleine fee die Chiara heette. Ze had prachtige lange haren, elegante vleugels en een lief gezichtje, maar echt gelukkig was ze niet. Ze woonde daar namelijk helemaal alleen.
“Had ik maar iemand om mee te spelen,� klaagde het feetje. Ze richtte haar hoofdje naar de hemel. Overal fonkelden sterren, maar die waren allemaal veel te ver. Met haar kleine vleugeltjes zou ze die nooit kunnen bereiken.
De Aarde was gelukkig een stuk dichterbij. Misschien kan ik daar wel een speelkameraadje vinden, dacht Chiara hoopvol.
Ze stond te popelen om te vertrekken. Voordat ze op reis ging, schepte ze met haar handen een hoopje sterrenstof uit de zachte grond. Deze glinsterende korreltjes hadden feeën nodig om te kunnen toveren.
“Wie weet komt dit nog van pas,� zei ze met een ondeugende blik op haar snoetje.
Chiara deed het sterrenstof in een zakje en vloog naar de Aarde. Ze zoefde onderweg langs meteoren en satellieten, danste op pluizige wolken, zweefde over boomtoppen en landde uiteindelijk zachtjes in het gras.
�Dat was leuk,� giechelde het feetje. Ze keek om zich heen en zag overal akkers en weilanden. Even verderop was een boerin druk bezig met het oogsten van pompoenen. Chiara ging er meteen op af.
“Wil je met me spelen?� vroeg ze aan de boerin.
Maar die schudde haar hoofd. “Voor dat soort nonsens heb ik geen tijd, kind,� antwoordde de boerin stellig. “Maak jezelf liever nuttig en help mij met het sjouwen van deze zware pompoenen.�
“Nee!� riep de kleine fee, terwijl ze met haar voetje stampte. “Ik wil spelen!�
Chiara graaide een handvol sterrenstof uit haar zakje en strooide het op een pompoen. Ineens begon deze snel te groeien. De pompoen werd groter en groter, totdat deze bijna net zo groot was als een huis. De boerin kon haar ogen niet geloven. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht. Ze dacht al aan het fortuin dat het enorme stuk groente zou opleveren.
De boerin had net uitgerekend hoe rijk ze zou worden, toen de pompoen pardoes met een harde knal uit elkaar plofte. De boerin zat onder de oranje smurrie. Het kleine feetje kwam niet meer bij van het lachen.
De boerin veegde de pompoenresten van haar gezicht. Ze was woedend.
“Pak me dan, als je kan,� grinnikte Chiara, waarna ze haar tong uitstak.
Voordat de boerin ook maar één stap kon zetten, was de kleine deugniet al weggevlogen.
Even later bereikte Chiara een dorp. Haar aandacht werd direct getrokken door het eerste huisje dat ze tegenkwam. Binnen zaten een jongen en een meisje samen te schrijven.
“Hallo,� zei het feetje door het open raam. “Ik ben Chiara.�
“Ik ben Roos,� antwoordde het meisje. “En dat is Toon.�
“Willen jullie met me spelen?� vroeg de kleine fee.
“Ons huiswerk is nog niet af,� antwoordde Roos, terwijl ze haar schrift aan Chiara liet zien. “We moeten nog veel sommen maken.�
“Sommen? Huiswerk? Dat klinkt saai!� zei Chiara, waarna ze wat sterrenstof op de schriften van de kinderen wierp. Plotseling kregen de cijfers pootjes. Ze sprongen van het papier, holden over de tafel en doken door het open raam, om vervolgens het hazenpad te kiezen. Beteuterd keken de kinderen naar hun lege schriftjes. “Nu moeten we weer helemaal opnieuw beginnen,� mopperde Toon, waarop de kleine fee schaterlachend wegfladderde.
Niet lang daarna kwam Chiara aan in een grote stad. Overal waar ze keek zag ze auto’s, trams en bussen rijden. “Wat is het druk hier!� riep het feetje verbaasd. Haar zachte stemmetje kwam nauwelijks boven het lawaai van het verkeer uit. Toen ze de straat wilde oversteken, stond er opeens een politieagent voor haar neus. “Dag kind,� zei de agent, “ben je verdwaald?�
“Nee, ik wil gewoon spelen,� antwoordde Chiara. “Doe je mee?�
“Absoluut niet,� bromde de agent, terwijl hij op zijn motorfiets stapte. “Ik moet vandaag nog heel wat boetes uitdelen.�
De kleine fee liet het daar niet bij zitten. Zonder iets te zeggen strooide ze wat sterrenstof op de motorfiets. “Wat heeft dit te betekenen?� vroeg de agent.
“Dat zul je wel zien,� gniffelde Chiara.
De motorfiets begon plotseling flink te schudden. Geschrokken hield de agent zich stevig vast om er niet vanaf te vallen. Tot zijn grote verbazing was zijn motor een ogenblik later veranderd in een piepkleine driewieler. De agent wist niet wat hij meemaakte. “Halt!� riep hij naar Chiara. “Ik neem jou mee naar het politiebureau!�
“Dan zul je hard moeten trappen!� antwoordde het feetje, terwijl ze brullend van het lachen naar haar volgende bestemming vloog. De agent probeerde haar nog te achtervolgen, maar hij kwam nauwelijks vooruit op het kinderfietsje.
Overal waar ze kwam, zette de kleine fee de boel op stelten. Iedereen die geen tijd of zin had om met haar te spelen, kreeg het zwaar te verduren. Na verloop van tijd, zat bijna de hele stad haar op de hielen. Maar omdat het feetje goed kon vliegen, was nog niemand erin geslaagd haar te vangen.
Toen begon het te regenen. Chiara besloot snel onder een boom te schuilen. Daar dacht ze in alle rust nog eens na over haar belevenissen van die dag. Toen ze terugdacht aan alle grappen die ze had uitgehaald, kon ze haar lach niet inhouden. De kleine fee giechelde zó luid, dat iedereen in de omgeving haar kon horen.
In een mum van tijd stonden er allemaal boze mensen om haar heen. Het waren de mensen die ze die dag had geplaagd. Chiara probeerde snel weg te vliegen, maar omdat haar vleugels nog nat waren, kwam ze niet van de grond. Ze besloot het op een rennen te zetten en vluchtte het park in. Een lange sliert van boze mensen achtervolgde haar.
Vanwege de regen lag er overal modder. Behendig ontweek de kleine fee alle modderpoelen, totdat er eentje op haar pad kwam die te groot was om overheen te springen. Ze twijfelde welke kant ze nu op moest rennen.
Voordat Chiara een beslissing kon maken, botsten de boze mensen tegen haar aan en tuimelde iedereen de modder in. Het werd een ware kliederboel. De kleine fee was bang dat de mensen nu nog kwader op haar zouden worden.
Even bleef het angstvallig stil, maar een ogenblik later barstte iedereen in lachen uit. Ze hadden nog nooit zo’n pret gehad. Het feetje was opgelucht en begon nu ook hard mee te schateren.
Hoewel iedereen onder de modder zat, waren de mensen het feetje dankbaar dat ze een lach op hun gezichten had weten te toveren. Chiara was op haar beurt weer blij dat ze vandaag zoveel speelkameraadjes had gevonden.
Aan het eind van deze bijzondere dag nam iedereen afscheid, maar niet voordat de kleine fee haar nieuwe vrienden ieder een zakje sterrenstof had gegeven om haar streken van die dag weer goed te maken. Zo konden ze op elk moment de wereld een stukje vrolijker maken.
