Het was de vierde dag van de Dinolympische Spelen en alle dino’s waren al héél vroeg wakker. Vandaag stond er 2000m lopen op het programma. Iets waar de supporters altijd heel hard naar uitkeken, want hierin konden ze de deelnemers het echt tegen elkaar zien opnemen.
De deelnemende dino’s hadden zich goed voorbereid. Je zou het niet denken, maar zelfs bij de dinosaurussen was er speciaal eten voor sporters! Omdat het zo’n lange afstand was moesten de dino’s er goed op letten dat ze genoeg energie hadden voor de hele race. Daarom was er de dag voordien een heel groot buffet waar alle sporters lekker van hebben kunnen smullen. Het nadeel van dat aangepast eten was dat ze deze ochtend maar heel licht mochten ontbijten, want ja – je wou zeker geen buikpijn krijgen terwijl je aan het lopen was!
Toen Rex wakker werd, was er al veel aan de hand buiten zijn tent. Hij ging naar buiten en daar zag hij veel dino’s rondlopen. Ze waren bezig het parcours af te werken voor de race. Hij passeerde voorbij de andere tenten, maar hij zag daar niemand anders.
“Vreemd,” dacht Rex, “ben ik nu echt zoveel te laat opgestaan? Zelfs het ontbijt was al opgeruimd.” Hij besloot een paar appels en appelsienen te eten. Voor een Tyrannosaurus Rex was dat een heel lichte maaltijd.
Na zijn klein ontbijtje begon Rex zich dan maar op te warmen met rustig rondjes rond het dorp te lopen. Na zijn derde rondje had hij door dat, met de voorbereidingen die bezig waren, het misschien makkelijker was om ergens anders te lopen. Dus hij ging naar de grote opening waar ze normaal pootbal speelden.
Toen hij daar aankwam zag hij Marcus, die aan het stretchen was. Het was natuurlijk geen grote verrassing dat Marcus hier zou zijn, het was zijn favoriete plek op de hele wereld.
“Hey Marcus! Hoe komt het eigenlijk dat ik je deze ochtend niet op het ontbijt heb gezien?” vroeg Rex.
“Ik was op tijd voor het ontbijt Rex. Jij was alleen nog aan het slapen. Rakker en ik hebben geprobeerd om je wakker te maken, maar je bleef maar verder snurken,” antwoordde Marcus lachend.
“Ja, dat klinkt wel als iets dat mij zou overkomen,” lachte Rex.
De twee vrienden liepen samen nog een paar rondjes, maar dan werd het tijd om naar de startplaats van de race te gaan. Ze wandelden op hun gemak naar daar. Rex zag de race niet zo goed zitten: omdat hij zich had overslapen, voelde hij zich niet echt genoeg opgewarmd.
Bijna alle dino’s stonden aan de startlijn, enkel Rakker ontbrak nog. Langs het parcours stond het al vol met supporters. Er waren nu zelfs nog meer toeschouwers dan bij het hoogspringen! Opeens zag Rex iets kleins zich een weg door de massa banen. Het was Rakker! En typisch Rakker kwam hij aangelopen doorheen de mensenmassa.
Nu iedereen er was, kon de race beginnen. Elke dino had eigen lijnen om tussen te lopen. Die van Beatrix waren natuurlijk supergroot, want ze was ook een supergrote dino. Ze stonden van groot naar klein klaar om te vertrekken. De omroeper overliep de deelnemers en in welke baan ze stonden.
“In baan 1 kunnen we Beatrix, de Brachiosaurus zien. Naast haar in baan 2 staat de machtige Tyrannosaurus Rex, Rex. In baan 3 staat de Megalosaurus Marcus. In de voorlaatste baan zien we Anne, de Ankylosaurus. En ten slotte, in de laatste baan, staat de Raptor met de bijnaam Rakker.”
Het publiek juichte even hard voor elke deelnemer.
Bij het startschot vlogen ze alle 5 heel snel uit de startblokken. Rakker nam al snel de leiding, de eerste achtervolger was Marcus. Rex en Anne hadden allebei nogal moeite om snelheid op te bouwen en hingen wat achter. Toen ze al 1000m hadden gelopen, begonnen Rakker en Marcus een beetje te vertragen, ze waren al een beetje moe aan het worden. Op dat moment passeerde Beatrix hen allebei. Omdat ze vier lange benen had, kon ze makkelijk snel lopen.
Rakker probeerde nog heel hard om Beatrix in te halen voor de finish, maar dat lukte net niet en hij werd tweede. Marcus kwam iets na Rakker over de finishlijn, waarmee hij de bronzen medaille had verdiend. Na Marcus kwam Rex over de finish en dan Anne.
Voordat het tijd was voor de prijzenceremonie kwam Marcus nog even naar Rex.
“Proficiat met de bronzen medaille! Je hebt echt heel goed gelopen!” feliciteerde Rex.
“Bedankt! Maar jij bent toch een veel betere loper dan ik, hoe komt het dat je niet zo goed was vandaag?” vroeg Marcus.
“Doordat ik mij zo heb overslapen, was ik niet echt opgewarmd voor de race, dus ik kon niet op mijn beste lopen. Maar dat is niet zo erg, soms win je eens en een andere keer verlies je,” antwoordde Rex.
Tijdens de prijsceremonie stond Rex trots naar zijn beste vriend te kijken terwijl die zijn bronzen medaille kreeg. Hier gingen de Dinolympische Spelen over, blij zijn over je eigen prestaties maar óók die van de anderen.
