Een onvergetelijke reis: Deel V

Delen I, II, III en IV al gelezen?

Maxime lag lekker te dromen, tot hij plots wakker werd door een piepend geluid. De deur ging zachtjes open en het binnenkomende licht verblindde zijn ogen. Na even knipperen zag hij oma in de deuropening staan.
“Opstaan jongens, het is jullie laatste dag hier vandaag!”
En bij die woorden schrokken Jules en Maxime beiden recht. Ze wisselden snel een blik uit met elkaar. Al de laatste dag? Dan moesten ze vandaag zeker de schat vinden! Snel deden ze hun kleren aan en samen gingen ze Sophie wakker maken om met zijn drietjes te ontbijten.

Na een superlekker ontbijt met chocoladebroodjes vroeg Jules aan opa of ze weer naar het park mochten.
“Tuurlijk jongen,” zei opa, “maar eerst moeten jullie je valies terug maken he! Jullie mama zou niet blij zijn als jullie thuis komen zonder jullie spulletjes!”
Jules keek bedroefd. Hij haatte het om zijn valies te moeten maken. Dat betekende altijd dat het einde van de leuke vakantie zéér dichtbij was. Maar ja, jammer genoeg moest hij bijna terug naar school. Al had hij daar natuurlijk ook veel vriendjes waarmee hij leuke dingen kon doen. Hij ging naar boven om zijn valies te maken en Sophie en Maxime volgden.

Jules stopte alles in zijn valies wat hij maar vinden kon. Of die kleren nu wel van hem waren of van zijn broer maakte niets uit, zolang ze maar snel de schat konden gaan zoeken!
“Maxime, ik krijg mijn valies niet dicht!” riep Jules.
“Wacht, ik zal je komen helpen,” antwoordde Maxime. Hij duwde wat op de valies maar kreeg hem ook niet plat genoeg om de klemmetjes te kunnen sluiten.
“Weet je wat je dan moet doen, Jules?” vroeg Maxime.
Jules schudde zijn hoofd.
“Wel, dan moet je gewoon op je valies zitten of springen tot je hem plat genoeg krijgt!” ging Maxime verder. Hij stampte wat op de valies en ging er uiteindelijk op zitten, maar helaas, de valies ging niet dicht. Zelfs met Jules erbij lukte het niet. En net op het moment dat ze samen op de valies zaten, kwam Sophie binnen.
“Jongens, mijn valies is klaar, hoe zit het bij jullie?” vroeg ze. Ze wierp snel een blik op de twee en wist al genoeg. “Stop daar maar mee, zo zal dat niet werken,” lachte ze.
De twee broers gingen van de valies af en Sophie vouwde alle kleren in de valies mooi op. Ze klapte de valies weer toe en kon zonder moeite de klemmetjes vast krijgen.
“Voilà, zo doe je dat! En dan kunnen we nu de schat zoeken!” zei ze.
De twee jongens keken vol verbazing naar hun grote zus en volgden haar dan snel richting het park.

Eenmaal aangekomen zagen ze dat de oude man al op hen stond te wachten. Ze liepen naar hem toe en vertelden alles over de piratenwandeling in de bergen, het kompas dat kapot viel en het ei dat ze vonden met de laatste aanwijzing.
“Wauw, wat een verhaal!” zei de man. “Wat staan jullie hier eigenlijk nog te doen? Zorg maar dat je snel die schat vindt!”
Jules knikte enthousiast, draaide zich om en liep richting de bergen.

~~~

Na een héééél zware en lange tocht kwamen ze helemaal uitgeput boven aan. Sophie keek om haar heen. Er was helemaal niets te zien, geen aanwijzing, geen verstopplek, gewoon het uitzicht op het dorpje.
Maxime keerde zich gefrustreerd om en zei: “Dat meen je niet, hebben wij nu al die moeite voor…” Zijn zin stopte abrubt.
Sophie draaide zich verbaasd om. “Maxime?” vroeg ze, maar toen zag ze dat Maxime helemaal uit het niets verdwenen was. Ze stapte naar de andere kant en voelde plots de grond onder haar wegzakken. Ze viel naar beneden en kwam op een grote hoop zand terecht. Ze deed haar ogen open maar zag niets. Toen haar ogen eindelijk begonnen te wennen aan het donker, zag ze een schim naast zich. Sophie gilde luidkeels.
“Rustig maar! Ik ben het!” zei Maxime.
Plots hoorden ze een gil van een ander persoon, een gil van Jules! En een seconde later lag Jules ook op het zand.

“Kom eens kijken wat ik gevonden heb!” zei Maxime, en hij liep weg.
Jules en Sophie volgden hem vol spanning. Ze kropen door een klein tunneltje en kwamen uiteindelijk binnenin een supergrote geheime grot. En daar, helemaal in het hoekje, daar stond een grote kist vol met blinkende spulletjes.
“Het is ons gelukt, we hebben de schat gevonden!” riep Jules uit. De drie gaven elkaar een dikke knuffel en sprongen in het rond van het geluk.

~~~

“En daar hebben we de schat dus gevonden!” zei Jules aan de oude man, terwijl ze allen samen op een bankje in het park zaten. Sophie, Maxime en Jules hadden alledrie een hele grote en zware rugzak vol met goud bij zich.
“Wat gaan jullie nu met al dat goud doen?” vroeg de oude man.
En toen werden ze allemaal een beetje stil. Wat moesten ze eigenlijk nu met al dat goud doen? Ze wilden graag de schat vinden en vonden alle raadsels superleuk, maar dat geld hadden ze eigenlijk niet nodig. Er waren genoeg andere mensen die het geld beter konden gebruiken dan zij.
“Ik heb een idee!” zei Sophie. “Wat als we nu al het goud verdelen over de mensen die het echt kunnen gebruiken?” ging ze verder.
“Dat vind ik goed! Zelf weet ik toch niet wat ik er mee zou moeten doen,” zei Maxime.

Na even denken aan wie ze het allemaal konden geven, gingen ze samen op pad om alles te verdelen. Één rugzakje werd afgezet bij het daklozencentrum in het dorp, zodat alle mensen zonder huis misschien toch een plek konden vinden. Een ander rugzakje werd verdeeld over alle brievenbussen van het dorp, zodat alle mensen samen een klein beetje rijker werden. En het laatste rugzakje, dat hebben ze afgezet bij het dorpsmuseum, met daarbij een briefje dat de schat van piraat eindelijk gevonden was!

Heel tevreden keerden ze terug naar oma en opa, het was immers tijd om naar huis te vertrekken. Op het station gaven ze oma en opa een dikke kus en knuffel, en ze beloofden dat ze zeker nog eens zouden terugkeren!
Het werd een lange gezellige terugrit en heel voldaan dachten Sophie, Maxime en Jules terug aan alles wat ze de voorbije vakantie hadden meegemaakt.

Mama en papa stonden al op het perron te wachten toen de trein aankwam. Snel stapten Sophie, Maxime en Jules af en ze gaven hun mama en papa een dikke knuffel.
“En, was het leuk bij oma en opa?” vroeg mama.
“Een vakantie om nooit te vergeten!” antwoordde Sophie, en ze gaf Maxime en Jules een knipoog.