Het eerste verhaal van Pandabeer en Giraf gemist? Lees het hier!
Nadat Pandabeer en Giraf hadden genoten van hun rust, hadden ze bedacht dat ze nood hadden aan een tent. Ze zochten het perfecte plekje. Op het eiland stonden 2 bomen niet erg ver van elkaar. Pandabeer besloot dat dat hét plekje zou worden. Hij pakte een touw uit zijn rugzak en stapte naar de éne boom. Daar bond hij het touw stevig rond de boom vast. De rest van het touw pakte hij in zijn hand en ging er mee naar de andere boom. Ook daar bond hij het touw stevig vast.
Giraf stond er maar wat op te kijken want ze had géén idee wat Pandabeer allemaal aan het doen was en hoe hij het allemaal ging aanpakken. Toen pakte Pandabeer een laken uit zijn tas. Hij legde het over het touw. Nu zag Giraf al beter hoe hij het wou aanpakken. Het laken zou de tent worden! Pandabeer probeerde in de tent te gaan, toen hij plots verdrietig keek.
“We hebben een probleem,” snikte Pandabeer, “we kunnen er niet in, de tent is te slap. Hoe doen we dit nu?”
Giraf keek naar Pandabeer en de tent. Ze bekeek de tent aandachtig. Toen keek ze weer naar Pandabeer, hoe droevig hij eruit zag. Dan terug naar de tent. Pandabeer, tent, Pandabeer, tent. En plots wist ze het! Ze wist hoe ze dit probleem kon oplossen.
“We hebben nood aan stenen!” riep Giraf enthousiast, blij dat ze ook eens kon helpen.
Giraf en Pandabeer gingen op zoek naar stenen.
“Grote stenen, kleine stenen, mooie stenen, lelijke stenen. Het maakt toch allemaal niet uit. Stenen zoeken. Stenen hebben we nodig voor de tent tent tent,” zong Giraf blij.
Ze had al een paar stenen verzameld in haar rugzakje. Enthousiast huppelde ze verder. Tot ze opeens iets glimmends zag in het zand.
“AAAA,” riep Giraf verschrikt.
Omdat het niet bewoog, kwam ze wat dichter naar het glimmende voorwerp in het zand. Ze was nieuwsgierig en kwam nog dichter. Uiteindelijk kon ze zich niet meer inhouden en pakte het glimmende voorwerp op.
“Waauw, wat is dit?”
Ze bekeek het voorwerp aandachtig en besloot dat het een schelp moest zijn. Een schelp van een diertje.
“Zou het diertje er nog inzitten?” vroeg ze zich af. Misschien zou het diertje dan boos worden op Giraf omdat ze haar huisje ondersteboven hield? Ze legde de schelp tegen haar oor om te luisteren of het diertje er nog inzat. Maar wat ze hoorde, klonk niet als een dierengeluid. Verschrikt liet ze de schelp vallen.
“Wat is dat nu toch,” dacht Giraf bij zichzelf. “Het klinkt als het geluid van…” – neen dat kon toch helemaal niet? – “Het geluid van…”
“DE ZEE!” riep Pandabeer.
Giraf verschoot zich een ongeluk, sprong met haar 4 poten tegelijk de lucht in en viel met haar poepje op de grond.
“Ik schrik me een hoedje!” pufte Giraf.
“Sorry, ik wou je niet laten schrikken, ik hoorde je praten. Je was luidop aan het denken.”
“Kijk eens,” zei Giraf, “wat ik gevonden heb. Pas op hoor, het is kostbaar!”
Giraf reikte Pandabeer de schelp aan.
“Dit is zo mooi!” zei Pandabeer verwonderd.
“Laten we nu terug gaan naar de tent en de stenen leggen,” zei Giraf. Het werd al bijna donker en de tent was nog niet klaar.
Nadat ze de stenen op het laken hadden gelegd, zag het er nu wel echt uit als een tent! Eindelijk konden ze uitrusten van hun lange dag. Toen ze allebei naast elkaar in de tent lagen, vroeg Giraf wat ze moest doen met de schelp.
“Dat bespreken we morgen wel,” zei Pandabeer, “nu ben ik te moe. Laten we slapen!”
Giraf knikte. Ze dacht na over de schelp. Toen viel ze in slaap en droomde ze over een mooie Giraf die de schelp met een ketting rond haar lange nek droeg. Wat was het toch een mooie schelp! Die nacht sliep ze als een roosje.
