Rex en Marcus kwamen terug van een vermoeiend dagje pootballen. Ze hadden de jonge dino’s geleerd hoe ze pootbal moesten spelen. Dat was heel moeilijk, want jonge dino’s hebben nog niet zo veel geduld, ze raakten héél snel afgeleid. Daarom speelden ze eigenlijk vooral spelletjes met de bal en lieten ze de meeste regels van officieel pootbal vallen.
Rex vond het leuk om ze pootbal te leren spelen. Na een hele dag veel oefenen was het geweldig om de kleintjes dan allemaal samen te zien spelen. Hij had vandaag ook een paar talentjes in de groep gezien, zoals de kleine zus van Marcus, Manou. Ze speelde al heel goed en met nog wat training kon ze binnenkort misschien zelfs al meespelen met de grote dino’s.
Nadat ze alle kleintjes thuis hadden afgezet, gingen Rex en Marcus nog even terug naar de opening in het woud. Het was nog te vroeg om te gaan eten dus ze dachten dat ze evengoed nog eventjes pootbal konden spelen. Rex moest nog oefenen op het koppen van de pootbal en Marcus wou preciezer kunnen schieten.
Rex stond in het doel wanneer hij plots iets in de lucht zag gebeuren. Hierdoor vergat hij de bal tegen te houden die Marcus had getrapt.
“Waarom sta je daar maar te staan? Je moet de bal wel tegenhouden hè, Rex,” plaagde Marcus.
“Ik was afgeleid door iets in de lucht. Kijk daar!” zei Rex en hij wees naar een witte streep in de lucht.
“Oh ik weet wat dat zijn! Mama heeft daar over verteld. Dat zijn meteorieten die ons passeren,” vertelde Marcus.
“Wat zijn meteorieten?” vroeg Rex nieuwsgierig.
“Dat zijn hele grote stukken rots. Ze zijn véél groter dan jij en ik. Af en toe kan je ze zien vliegen,” antwoordde Marcus.
“Wauw!” riep Rex, “ik vind dat ze lijken op een vallende ster. Ik bedoel, het geeft licht net zoals de sterren en het lijkt wel uit de lucht te vallen.”
“Dan noemen we ze vanaf nu vallende sterren!” zei Marcus. “Mama zegt ook dat je een wens mag doen, als je zo’n… vallende ster ziet. Maar je mag die wens aan niemand verklappen, anders komt hij misschien niet uit.”
Rex deed meteen een wens in zijn hoofd. Hij wou dat er nog meer meteorieten zouden passeren, het was één van de mooiste dingen die Rex ooit al had gezien. En plots kwam Rex zijn wens ook uit! De hele hemel was vol met witte en blauwe strepen. Dat waren allemaal meteorieten die net langs de aarde passeerden.
“Wauw!” riepen Rex en Marcus. Het was super mooi hoe de hemel er nu uitzag!
Rex en Marcus legden zich op het gras neer om naar de hemel te kijken. Er waren teveel vallende sterren om te tellen, dus Rex deed elke wens die hij maar kon verzinnen. Hij vond het wel jammer dat hij ze niet aan Marcus kon zeggen, want dan zouden ze niet uitkomen.
En daarom lagen beide vrienden daar in stilte genietend te kijken.
