Jorne had de afgelopen dagen nogal last van stress. Op school en thuis ging alles geweldig, daar zat het probleem niet. Nee, hij had zelfs al een vriendinnetje ondertussen. Jorne was zenuwachtig voor het grote optreden in het weekend.
Hij zat namelijk in een groot kinderkoor. Dat zijn allemaal mensen jonger dan 16 jaar, die samen zingen. Het is niet zo’n populaire hobby, maar Jorne hield echt van zingen, net als zijn mama.
Het koor was al een paar maanden bezig met de voorbereiding voor dit optreden. Ze waren namelijk gevraagd om een liedje te komen zingen op een groot feest van de universiteit. Er zouden wel 500 mensen komen!
Maar op zo’n groot feest zingen zorgt ook wel voor wat stress. Jorne had schrik dat hij zijn stem kwijt zou zijn of het liedje zou vergeten of dat er een lelijke vlek op zijn hemd zou zitten of… of… of…
Op school vroeg zijn vriendinnetje Isabel wat er aan de hand was. Hij was er de hele dag niet bij met zijn hoofd.
“Ik heb nogal schrik voor het optreden dit weekend. Er zijn zóveel dingen die fout kunnen lopen en ik wil mezelf niet belachelijk maken,” antwoordde Jorne.
“Maar je hebt zo’n mooie stem, er gaat helemaal niets verkeerd lopen. Jij gaat dat zeker fantastisch doen. Ik heb je horen repeteren, je kan het echt perfect,” probeerde Isabel hem gerust te stellen.
“Maar ik kan nog altijd de tekst vergeten of vallen terwijl we het podium opwandelen,” zei Jorne.
“Dat gaat allemaal niet gebeuren en zelfs als je een stukje tekst vergeet, er staan nog 20 vrienden op dat podium die je verder helpen. Het komt allemaal echt wel goed,” antwoordde Isabel.
“Ja, je hebt eigenlijk wel gelijk. Hoe heb ik jou toch ooit verdiend!” zei Jorne en hij gaf Isabel een heel grote knuffel.
“Zullen we anders op de schommels gaan spelen? Ik duw je wel superhoog!” stelde Jorne voor. De twee gingen samen gezellig op de schommel spelen. En Jorne zijn stress was op dat moment alweer helemaal verdwenen.
~~~
Het was de ochtend van het optreden en de stress was toch een beetje teruggekomen. Maar dankzij de woorden van Isabel kon Jorne toch redelijk rustig blijven. Het was tijd om zich aan te kleden en naar de rest van het koor te gaan.
Hij keek in de spiegel en kon van zichzelf zeggen dat hij er goed uitzag. Zijn wit hemd was mooi gestreken en de zwarte blèzer zat hem als gegoten. “Oké,” dacht Jorne in zichzelf, “ik zie er toch al niet belachelijk uit.”
In de rit naar de afspreekplaats van het koor was Jorne zijn mama over vanalles en nog wat aan het babbelen. Dat vond Jorne nog wel aangenaam want dan werd zijn aandacht een beetje weggehaald van de stress.
Alle leden van het koor kwamen op één plaats samen. Van daar ging het dan met een bus verder naar het optreden, allemaal samen. Je kon de spanning een beetje in de lucht voelen hangen. Maar die verdween ook weer toen ze allemaal samen liedjes begonnen te zingen.
Eenmaal aangekomen op de bestemming, hadden ze nog wat tijd om de zaal te testen en de liedjes nog eens te oefenen. Jorne vond het een beetje vreemd om in zo’n hele grote zaal te zingen en straks ging die dan ook nog eens vol met mensen zitten…
Maar hij was vastberaden geworden, het zou hem lukken.
~~~
Terwijl het koor in een aparte kamer stond te wachten tot ze mochten optreden, konden ze mensen horen aankomen. Hoe luider het gebabbel werd, hoe voller de zaal aan het lopen was. Door het luide gebabbel wist Jorne dus dat er écht al veel mensen waren.
En dan was het tijd om op te treden. Alle koorleden kwamen op stemsoort naar buiten en namen hun plaatsje in op het podium. Je kon de spanning voelen, maar iedereen ging z’n uiterste best doen.
Het oudste kind zette de zang in en de rest volgde. En dan was het tijd voor Jorne om in te vallen en… Het ging geweldig! Hij begon op precies het juiste moment te zingen en het klonk ronduit fantastisch! Heel het koor was in harmonie met elkaar en dat creëerde een fantastisch geluid.
“Dit is waarom ik zo graag in het koor zit,” dacht Jorne. “Om samen met andere mensen te genieten van het zingen en iets prachtigs te creëren.”
Toen ze klaar waren kregen ze een daverend applaus van het publiek en Jorne kon haast niet blijer zijn.
Dit was een dag om nooit meer te vergeten! En hij zou ook nooit vergeten wat Isabel hem had verteld: als je iets samen met je vrienden doet, dan gaat het altijd makkelijker.
