In een grote dierentuin in een stad hier heel ver vandaan, verwachtten twee olifantenmoeders allebei een olifantenkind. Voor het personeel van de dierentuin was het erg spannend, stel je voor dat ze tegelijk zouden worden geboren!
Het eerste olifantje werd op een woensdag geboren. Alles ging prima! Moeder en kind maakten het heel goed en al snel was het jonge dier lekker melk aan het drinken bij zijn moeder. Zijn tante, de andere aanstaande moeder, kwam even kijken. Die dacht natuurlijk: Straks heb ik ook zo’n leuk beestje!
Wel, dat klopte precies! De maandag daarop werd het tweede olifantje geboren. Ook nu ging alles goed. De oppassers moesten ervoor zorgen dat de vaders er niet bij in de buurt konden komen en dat lukte. O, wat was al het personeel van de dierentuin blij dat alles zo goed was verlopen!
Het publiek kreeg er nog een paar weken niets van te zien. Eerst moesten de jonge dieren – samen met hun moeders – nog wat sterker worden en dan konden de nieuwe aanwinsten aan de bezoekers worden getoond.
Eén dag voor het zover was, stond er een groot artikel in de krant: KOM NAAR DE DIERENTUIN! KOM NAAR DE JONGE OLIFANTJES KIJKEN! stond er boven het verhaal. Dat hebben ze in de dierentuin geweten! De volgende dag stonden er een uur voor de dierentuin openging, al dikke rijen bezoekers voor de poort. Allemaal wilden ze als eerste de olifantjes gezien hebben. Toen de poort openging, stroomde de mensenmassa naar het gedeelte van de dierentuin waar de olifanten waren.
O, wat een teleurstelling. Het was net of de olifantenmoeders in de gaten hadden wat er aan de hand was. De kleintjes stonden wel in de olifantenweide, maar niemand zag er ook maar iets van! De beestjes stonden vlak bij het olifantenhuis en de twee moeders stonden voor de jonge dieren. Het enige dat het publiek kon zien, waren een stel kleine pootjes tussen de grote poten van de oudere dieren. Eén man schreeuwde: “Aan de kant met die dikke olifantenbillen!�
Maar de twee moeders deden net of ze gek waren. Ze bleven gewoon staan.
Toen kwam er een oppasser aan. Hij had een grote zak bij zich met allemaal lekkere groenten en lekker fruit erin. Al dat heerlijke eten strooide hij zo’n 20 meter van de olifanten vandaan op de grond. Dat bleek een goed idee te zijn! Langzaam maar zeker schuifelden de grote olifanten naar het eten toe. De kleintjes bleven eerst nog een poosje bij de muur van hun verblijf staan, maar toen gingen ze samen aan de wandel. Alle mensen juichten. Van schrik stoven de kleintjes weer naar achteren. Het publiek bleef nu stil toekijken wat er verder gebeurde. Na een tijdje liepen de jonge dieren overal op de olifantenweide rond. Iedereen vond het een prachtig stel.
De jonkies groeiden goed. Ze kregen nu niet meer alleen moedermelk, maar aten ook al van de groenten en het fruit, dat alle olifanten als voer kregen.
Ze waren nu niet meer zo heel erg klein en niet bang meer voor het publiek. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ze een beetje ondeugend werden.
Tussen de olifantenweide en het publiek was een strook water. Toen de kleintjes op een dag gezien hadden, hoe een ouder dier met zijn slurf water opzoog om dat daarna over zichzelf heen te sproeien, wilden ze dat ook wel eens proberen. Wat hadden ze daar een plezier in! Ze spoten zichzelf nat en daarna alle ooms en tantes die in het olifantenverblijf woonden. Op een dag kreeg er één een geweldig idee. Hij zoog zijn slurf goed vol met water en sproeide toen alle mensen, die voor het water stonden te kijken, drijfnat! Dat vond het andere olifantje ook wel een leuk spelletje! En weer ging er een dikke straal water over het publiek heen. De mensen stoven alle kanten op! En de olifantjes? Sommige mensen wisten zeker dat ze die twee hard hadden horen lachen.
De kleintjes hadden trouwens nog een leuk grapje! Als ze hun slurf uitrekten om iets lekkers van iemand uit het publiek aan te pakken, dan hielden ze hun slurf vlak bij het hoofd van die man of vrouw en pakten dan niet het lekkers, maar begonnen hard te trompetteren. Wat een deugnieten!
Als je ooit hoort dat er ergens jonge olifantjes in een dierentuin zijn, dan moet je beslist eens gaan kijken!
