Er was eens een klein konijntje, zo wit als een sneeuwvlokje. Het konijntje was altijd op zoek naar eten, want eten maakte hem dolblij en gelukkig. Op een dag kwam hij op een open veld en daar zat een jongen. De jongen zat daar te genieten van de zon. Het konijntje zag een mand en hij snuffelde met zijn neusje, hij rook iets lekkers, worteltjes, sla en nog wat anders dat het konijntje niet herkende.
De jongen was met zijn muziek mee aan het neuriën en het konijntje besloot om op een avontuurtje te gaan. Sluipend ging hij richting de mand zonder bang te zijn voor de jongen. Hoe dichterbij hij kwam, hoe sneller zijn hartje ging kloppen, totdat de jongen plotseling omkeek en het konijntje dichterbij zag komen.
Verstijfd stond het konijntje recht op.
Samen met de natuur
Pandabeer en Giraf hebben muggenbeten
Pandabeer en Giraf werden die ochtend vroeg wakker. Er klopte iets niet. Ze hadden allebei zoveel jeuk! Overal op hun lichamen hadden ze rode vlekjes.
Giraf bekeek de rode vlekjes op haar éne arm. “Maar, dat zijn allemaal bolletjes! Weet je wat dat betekent?” vroeg ze in paniek aan Pandabeer.
Pandabeer was intussen zijn beentjes aan het bekijken. Tussen de zwarte en witte haren zag hij ook allemaal rode vlekjes.
“Dat zijn muggenbeten!” antwoordde Pandabeer ook een beetje in paniek. “Wat nu?” vroeg hij aan Giraf.
“Wat jeuken ze zo hard!” klaagde Giraf.
“Nog erger dan brandnetel,” zuchtte Pandabeer.
“Misschien,” zei Giraf twijfelend, “moeten we er brandnetels op doen en zal het dan minder jeuken!”
Eerste zwemles
Vandaag gaat Pieter voor het eerst naar de zwemles. Het is een grote dag voor hem.
Hij is met mama naar de winkel geweest en hij heeft een stoere zwembroek gekozen. Het is een donkerblauwe zwembroek met oranje strepen aan de zijkanten en het cijfer 5 groot op de voorkant. Pieter is heel trots op zijn nieuwe zwembroek. Hij is nog geen 5 jaar, maar als de lente weer komt, wordt hij 5.
Pieter hoort mama in de gang roepen: “Schatje, zullen wij gaan fietsen? Anders komen wij te laat voor de eerste zwemles.”
Pieter gaat achter op mama’s fiets zitten. Mama zet zijn grote zwemtas in haar fietsmand en ze gaan.
De kikker die niet van regen houdt
Er was eens een kikker met de naam Karel. Karel de kikker speelt graag in plassen en in vijvers met zijn vriendjes. Hij woont ook met al zijn vriendjes in hetzelfde moeras.
Vaak doen ze een wedstrijdje wie het eerste naar de overkant van de vijver kan zwemmen. Karel wint heel vaak omdat hij de snelste zwemmer is. Hij kan ook heel hoog en ver springen.
Karel is altijd bij zijn vrienden, behalve als het regent. Dan gaat Karel snel naar huis en zorgt hij dat hij geen druppel op zijn hoofd krijgt. Zijn vrienden vinden de druppels erg leuk en vangen deze graag op met hun tong. Waarom Karel niet van regen houdt, wil hij niet vertellen. Omdat hij bang is dat ze hem dan gaan uitlachen.
De aarde draait niet alleen
“De aarde draait niet alleen, hij slingert. Soms gaat hij naar links of naar rechts, maar hij kan ook naar voren of naar achteren gaan. Het is echt niet zo dat hij alleen maar netjes op één plek draait.”
De man tegenover me in de trein houdt zijn mond. Ineens begon hij zomaar tegen me te praten. Het lijkt wel alsof zijn ogen zich in mijn gezicht graven.
De man ziet er een beetje raar uit. Hij draagt een halve baard en een halve snor. Zijn baard zit aan de linkerkant van zijn gezicht en zijn snor aan de rechter. Hij glimlacht naar me.
Bij de kapper
“Je haar valt voor je ogen. Zo kun je niets meer zien”, zegt mama tegen Jasper.
“Ik doe het zo naar achter”, zegt Jasper. Hij haalt zijn rechterhand door zijn haar. Maar de haren springen terug en hangen weer voor zijn ogen.
“We moeten een afspraak maken met de kapper”, zegt mama. Ze pakt de telefoon en toetst het nummer van de kapper in.
“Ik wil niet”, roept Jasper. Maar mama heeft de afspraak al gemaakt.
“We kunnen vanmiddag al komen”, zegt mama.
Dit is de dag
Luc en Fien hebben een afspraakje. Hoe dat gekomen is, lees je in het vorige verhaaltje!
De halve woensdag ging tergend langzaam voorbij, maar nu is de bel gegaan. Luc en Fien lopen samen over het schoolplein. Luc is trots om samen te wandelen.
Omdat Fien dichtbij school woont, mogen ze het hele stuk met z’n tweeën doen. Ze kletsen zoveel. Hij let helemaal niet op de weg die ze volgen. En dan stopt Fien bij een tuinpad. Het leidt naar een piepklein huisje tussen de bomen. De rode, houten deur aan het eind van het pad heeft een rond raampje. De rode dakpannen zien er oud uit. Luc moet aan Hans en Grietje denken.
De deur wordt geopend door een vrouw. Ze heeft een kleurige, lange jurk aan. En gitzwart krullend haar met daarin een gele haarband. Ze heeft veel make up aan haar ogen en heeft felrode lippen. Ze heeft een brede, vriendelijke lach en praat terwijl ze terug naar binnen loopt.
“Lusten jullie een kopje thee met een koekje?”
Op wandeling met Lusa
Elisabeth ging wandelen met haar mama, papa en hun hond Lusa. Lusa was een hele grote hond, zelfs bijna zo groot als Elisabeth. Maar Elisabeth was niet bang van Lusa, nee hoor, die is veel te lief om haar ooit pijn te doen. Ze waren samen opgegroeid, ze kenden elkaar al van toen Lusa nog een klein pupje was.
Ze gingen wandelen in het park. Het was een super groot park, er lagen zelfs vijvers in. Veel mensen gingen er wandelen. Elisabeth kwam er bijna altijd andere hondjes tegen, maar die waren niet zo groot als Lusa. In het park waren er niet alleen mensen, maar ook eendjes, kikkers en veel vogels.
Ééndagsheksen
Toen ik vanochtend mijn ogen opendeed, stond er een bezem tegen de kast. Dat zag ik pas toen ik uit bed stapte en naar de badkamer wilde lopen.
“Kom”, zei mama. “We gaan een dagje heksen.”
Wat heb ik toch een lollige moeder, dacht ik nog. Maar ze meende het en na het ontbijt vlogen we. We vlogen!
“Eerst een rondje over het schoolplein!”, riep ik en ik zwaaide naar de mensen op straat. Een jongetje viel van schrik bijna van zijn fiets. Ik lachte en keek nog even achterom, maar we hadden er flink de vaart in.
Pandabeer en Giraf ontdekken een schelp
Het eerste verhaal van Pandabeer en Giraf gemist? Lees het hier!
Nadat Pandabeer en Giraf hadden genoten van hun rust, hadden ze bedacht dat ze nood hadden aan een tent. Ze zochten het perfecte plekje. Op het eiland stonden 2 bomen niet erg ver van elkaar. Pandabeer besloot dat dat hét plekje zou worden. Hij pakte een touw uit zijn rugzak en stapte naar de éne boom. Daar bond hij het touw stevig rond de boom vast. De rest van het touw pakte hij in zijn hand en ging er mee naar de andere boom. Ook daar bond hij het touw stevig vast.
Giraf stond er maar wat op te kijken want ze had géén idee wat Pandabeer allemaal aan het doen was en hoe hij het allemaal ging aanpakken. Toen pakte Pandabeer een laken uit zijn tas. Hij legde het over het touw. Nu zag Giraf al beter hoe hij het wou aanpakken. Het laken zou de tent worden! Pandabeer probeerde in de tent te gaan, toen hij plots verdrietig keek.
“We hebben een probleem,” snikte Pandabeer, “we kunnen er niet in, de tent is te slap. Hoe doen we dit nu?”