Is Kabouter Pim nieuw voor je? Lees dan eerst zijn andere verhalen in de serie.

Het kasteeldomein binnendringen ging vlot. De zon was volledig onder en met de kunsten van Julius waren ze gemakkelijk de stallen van het kasteel in geraakt.

“Wat doen we nu, Pim? Heb je een plan?” vroeg Margriet.
“We moeten het hoofdgebouw zien binnen te raken. Maar de gangen zien er goed verlicht uit, daar kan Julius zich niet in verstoppen. We zullen het dus alleen moeten doen…”
Pim dacht diep na.
“Hoe kunnen we in het kasteel rondlopen zonder dat we worden gezien?” vroeg hij zich af.
Margriet keek gespannen toe hoe Pim op een plan broedde. Na een tijdje klaarde zijn gezicht op.
“Eigenlijk… Ze mogen ons zien, er mag alleen geen alarm worden geslagen. We mogen niet opvallen! Ik heb een idee…”

Pim, met Margriet op zijn rug, sloop naar de wasserij. Er was niemand te zien. Snel nam Pim een stapel kleren die klaar lag en trok ze aan… En even later stond er niet meer Pim de kabouterjongen, maar Pim de kasteelwacht.

Is Kabouter Pim nieuw voor je? Lees dan eerst zijn andere verhalen in de serie.

De avond viel. Julius de zwarte eenhoorn stapte door het woud. Op zijn rug zat Pim, die in een boek aan het lezen was. En op Pim zijn rug zat Margriet, de sprekende bloem. Ze was druk om zich heen aan het kijken.

“Pim?” vroeg Margriet, “zie je dat uitsteeksel ginder heel ver?”
Pim keek op uit zijn boek en tuurde in de richting waarin Margriet wees.
“Dat is denk ik een wachterstoren van Plimurr, onze hoofdstad.”
“Ben je hier al eerder geweest Pim?”
“Nee Margriet,” lachte Pim, “Ik wist niet veel over ons land of onze hoofdstad, dus ik heb er dit boek over gelezen.”
Pim hield het boek omhoog.
“Volgens het boek staan er zeven zo’n torens verspreid rond de stad, om al van ver vijanden te kunnen zien komen.”

Is Kabouter Pim nieuw voor je? Lees dan eerst zijn eerste verhaal: Kabouter Pim en de magische bloem.

Het was een mooie herfstdag. Kabouter Pim was in zijn tuintje aan het werk. Margriet, de magische bloem, stond in een grote bloempot naast hem. Pim had voor haar die grote bloempot gemaakt. Er hingen twee riemen aan zodat hij die als een rugzak kon dragen. Zo kon hij Margriet gemakkelijk verplaatsen en meenemen. Ze waren beste vrienden geworden.

“Pim, ik… Ik weet weer iets!” riep Margriet opeens.
Pim legde zijn schopje neer en draaide zich naar haar. Dit waren belangrijke momenten. Pim en Margriet hadden al veel gebabbeld en het was gebleken dat Margriet niet veel meer over haar verleden wist. Ze wist niks meer over haar mama of papa, ze wist niet of ze ooit andere vriendjes had gehad, ze wist zelfs niet hoe ze tussen de doornstruiken terecht was gekomen!
Nu ze bij Pim was en weg van tussen die struiken, begon ze zich echter beetje bij beetje dingen te herinneren. Zo had ze zich iets herinnerd over haar mama: ze wist niet hoe ze heette of hoe ze er uit zag, maar het was plots bij haar opgekomen dat haar mama heerlijk naar bloemen rook. Dat was totnogtoe de enige herinnering die ze over haar moeder had…