Het is vakantie en Lisa is met papa en mama op de camping. Ze heeft de hele dag gespeeld met de andere kinderen op de camping. Maar nu is het donker en moet ze naar bed. In haar eigen tentje.
Lisa ligt in haar bedje, maar slaapt niet. Ze hoort papa en mama praten. Ook schijnt er een beetje licht naar binnen.
“Pssst, kan jij ook niet slapen?”
Theresa was druk bezig haar slaapzak te maken. Ze ging bij Davy logeren. Theresa vond het altijd spannend om bij iemand nieuw te gaan slapen. Je kon dan zien hoe ze woonden en gezellig de hele avond met elkaar babbelen.
Ze was bijna klaar met alles in haar rugzakje te steken. Haar pyjama en toiletzak zaten er al in, ze moest alleen nog haar kleren voor de volgende dag kiezen. Ze koos voor haar roze rokje en een witte T-shirt met een ijsje erop.
Mama keek haar rugzakje nog even na of ze alles bijhad en daarna konden ze vertrekken. Theresa keek er echt naar uit! Davy woonde ver weg van de stad, dus het was wel eventjes rijden tot bij hem thuis. Toen ze er bijna waren zag Theresa bijna alleen maar velden. Hier en daar een maïsveld, en er waren ook weides met paarden of koeien.
En dan kwamen ze aan bij Davy thuis. Het was een groot huis met een zelfs nog grotere tuin. Theresa haar mama sprak af met de mama van Davy om Theresa te komen halen de volgende dag.
“Jumbo, hier!”
Koen toetert met zijn handen rond zijn getuite lippen naar de kleine teckel die in het hoge gras verdwijnt. Af en toe zie je nog een lichtbruin kopje boven de witte, gele, en roze bloemen uitsteken. Maar de bloemen zijn allemaal stukken langer dan het uitgerekte hondje op vier korte pootjes.
Jumbo’s oren zijn lang, heel lang. Ze bungelen langs zijn bruine ogen naar beneden. Maar ook al zijn ze zo lang, luisteren doen ze niet.
Kennen jullie Krisje nog? De Krekel die viool speelt en in een groot bos woont.
Zoals elke avond was er weer een feestje in het bos en Krisje speelde vrolijke deuntjes op zijn viool. De anderen dansten en zongen en hadden veel plezier. Krisje vond het wel jammer dat alleen hij muziek maakte.
“Laten we een echt orkest maken,” stelde Krisje voor.
“Een orkest, wat is dat?” vroegen de konijntjes verwonderd.
“Dat kennen we niet,” tjirpten de krekeltjes.
Lang geleden zat Bert in de derde kleuterklas. Op een dag kreeg hij een briefje mee naar huis van zijn juf.
“Bert, de juf laat weten dat jullie volgende week over de bakker gaan vertellen in de klas,” zei mama.
“Oh superleuk! Ik ga later ook bakker worden mama!” riep Bert.
“Dat duurt nog heel lang, we zullen wel zien,” lachte mama.
Bert kon bijna niet meer wachten tot het maandag was.
Grote grijze regenwolk
wie ga jij verrassen?
De blaadjes aan de bomen,
zodat ze kunnen dromen?
De groene kriebelsprietjes
of de ver-geet-me-niet-jes?
Een douche voor moddersloten
voor visjes en voor boten?
Jasper duwt het hekje open naar de kinderboerderij. De geiten lopen naar hem toe. Jasper vindt het wel een beetje eng.
“Je kunt ze aaien. Ze doen niks”, zegt opa.
Jasper aait een geit over zijn rug.
“Opa, hij heeft een sik net als jij”, zegt Jasper.
Opa zegt: “bééé”.
Jasper moet lachen.
Het verhaal begint hier.
Toen ik weer wakker werd, was het van de honger. Mijn buik knorde, een luid gerommel onder de deken. Nu deed ik mijn ogen wel open en wilde me omhoog wurmen, onder de dekens vandaan. Maar toen ik bewoog was het alsof de deken uit zichzelf verdwenen was. Verbaasd keek ik naast me en zag een heleboel piepkleine dekentjes naast mijn armen liggen. En naast mijn benen. En overal. Hele kleine rode dekentjes met een rand van wit bont.
Ik wreef mijn ogen: waar was ik in hemelsnaam? Ik keek onder me en zag dat ik op een bed lag van honderden plukken witte wol. Ik draaide me om en slaakte een kreetje toen ik mijn kussen zag. Het was een lammetje dat op zijn zij lag en opstond om zich even uit te rekken. Het wiebelde z’n neusje naar mij als om hallo te zeggen.
Dit verhaal begint hier!
“Het volgende flesje dan maar?”
Opa kijkt Boris met vragende ogen aan en pakt vervolgens een blauw drankje. Het gedraai en warme gevoel komt weer op en ineens ligt hij op de grond. Hij kan zichzelf niet goed zien en kijkt zijn opa daarom vragend aan.
“Haha ja, een dolfijn,” lacht opa.Â
Het verhaal begint hier.
Wat moest ik doen? Het roze licht werd grijzer. Nog heel even en dan zou het donker zijn. Het hertje kneep zijn oogjes even dicht en toen weer open en keek me smekend aan. Ik voelde iets fladderen in mijn borst, onder mijn jas: alsof er een vogeltje in mijn hart zat dat heel erg graag naar buiten wilde. Mijn keel zat dicht, ik slikte. Ik deed een stap naar voren en het water spatte op mijn laars. Ik had geen keus: ik moest hem helpen.
De rivier was breed en er lagen flinke stenen in. Grote rotsblokken dicht bij de kant en dieper in het water ronde keien, waar het water de scherpe kanten afgesleten had. Als ik over die stenen naar het hertje kon lopen, zou ik mijn laarzen droog houden. Maar dan moest ik wel heel voorzichtig zijn.
